หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 33 จับได้คาหนังคาเขา

 

ยามเที่ยงวัน รถม้าหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูจวนโหว

บุรุษผิวคล้ำคนหนึ่งลงจากรถม้าแล้ววิ่งเข้าไป เขาก้าวยาวๆ ไปตามระเบียง ตลอดทางข้ารับใช้ทุกคนที่เห็นเขาต่างก็ก้มหน้า “คุณชายสาม”

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

เขาเปิดประตูห้องของเหลยซื่อออกดังปัง สตรีที่กำลังดื่มชาอยู่ด้านในตกใจ มองไปยังบุรุษที่ยืนอยู่ตรงประตูด้วยความยินดี

“อวิ๋นฮั่น! เจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกกล่าวแม่สักคำก่อนจะกลับมา?”

หลิ่วอวิ๋นฮั่นรูปร่างสูง ไม่หล่อเหลาเท่าหลิ่วอวิ๋นเฟิง แต่แข็งแรงเด็ดเดี่ยว ในดวงตาเจือแววเอาแต่ใจอยู่หลายส่วน นิสัยก็ค่อนข้างจะดื้อรั้น

“บอกแล้ว ลูกส่งจดหมายมาบอกว่าวันนี้จะมาถึงเมืองแล้ว ทำไมหรือขอรับ? ท่านแม่ไม่ได้รับหรือ?”

หมอพิษชั้นหนึ่ง ตอนที่ 32 คัดเลือกสาวใช้

 

เมื่ออวิ๋นซูกลับมาถึงในห้องก็พบกับผ้าปูเตียงที่ขาดวิ่น ไม่นานแม่นมของจวนฮูหยินผู้เฒ่าก็มาส่งข่าว หลังจากที่รัชทายาทไปกับรถม้าของจวนชางหรงโหว ก็ได้ถูกส่งตัวกลับวังอย่างลับๆ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว เช่นนั้นพวกนางก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่วัดเทียนฝูต่อไปอีก

ภายในรถม้า ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้หลับตาสงบจิตใจเฉกเช่นก่อนหน้านี้ แต่กลับหาเรื่องมาพูดคุยกับอวิ๋นซูด้วยรอยยิ้ม เมื่อเทียบกับบรรยากาศสนุกสนานฝั่งนี้แล้ว รถม้าของเหลยซื่อกลับจะอึมครึมอยู่มาก

“ท่านแม่เจ้าคะ พี่ใหญ่เล่า” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ากล่าวเสียงต่ำ

“เขาเข้าวังไปกับรัชทายาท ต้องทำธุระเล็กน้อยจึงจะกลับมา”

“รอให้น้องสามกลับมาก่อนเถิด จะต้องให้นังเด็กนั่นได้เห็นดีแน่!” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ากัดฟัน พิงกับขอบหน้าต่าง ดวงตาเปียกชื้นราวกับได้รับความอยุติธรรมไม่จบสิ้น

…

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 31 ความจริงของเรื่องราว

 

ตอนที่ 31 ความจริงของเรื่องราว

ตงฟางซวี่ยิ้มบางๆ แล้วนั่งลงข้างโต๊ะที่อวิ๋นซูเรียงขวดยาไว้เต็มไปหมด “อวิ๋นเฟิง เจ้ามีความผิดอะไรหรือ”

ตอนนี้พวกเขารู้ว่ารัชทายาทพบเงื่อนงำแล้ว เฟิ่งอวี่มีท่าทางอ่อนลง ตนเองนั้นไม่เห็นด้วยกับวีธีการของจวนชางหรงโหว แต่นั่นเป็นเรื่องของพวกเขา คนนอกไม่อาจสอดมือเข้าไปยุ่งได้ แต่หากรัชทายาททรงสอบถามตนโดยตรง ก็อาจจะไม่กระอักกระอ่วนเช่นตอนนี้

ไม่นึกเลยว่าจวนชางหรงโหวจะปฏิบัติต่อลูกอนุภรรยาเช่นนี้ เหตุใดบุตรีมีความสามารถเช่นคุณหนูหกจึงได้ถูกเก็บซ่อนเอาไว้

ตอนนี้เหลยซื่อสองแม่ลูกยืนอยู่นอกห้อง แม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ดูเหมือนไม่ค่อยปกตินัก แต่ก็ไม่กล้าเดินปราดเข้าไปในห้อง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 30 ตามหาเฟิ่งหลิงกลับมา

 ตอนที่ 30 ตามหาเฟิ่งหลิงกลับมา

จนกระทั่งพวกเฟิ่งอวี่เดินไป ท่าทางของอวิ๋นซูทำให้เฟิ่งหลิงใจเต้น “คุณหนูหกคิดอะไรได้หรือ”

ไม่คิดว่าเขาจะช่างสังเกตเช่นนี้ ทั้งที่ตนเองก็ไม่ได้แสดงความแปลกประหลาดอะไรออกไปมาก “คุณชายสาม ข้าคิดว่าพี่รองไม่ได้ใช้เส้นทางที่ข้าไปเก็บสมุนไพรในยามปกติ”

เกิดความประหลาดใจในดวงตาของเฟิ่งหลิง เขารู้ว่าอวิ๋นซูย่อมไม่กล่าวแสดงความเห็นออกมามั่ว “ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปหาที่ถนนอีกเส้นหนึ่ง”

ที่นี่มีเส้นทางที่สามารถเข้าไปในป่าได้หลายเส้นทาง แต่อย่างไรก็ต้องหาคุณหนูเจ็ดกลับมาก่อนฟ้ามืดให้ได้

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 29 เฟิ่งหลิงหายตัวไป

 ตอนที่ 29 เฟิ่งหลิงหายตัวไป

เฟิ่งหลิงมองรัชทายาทบนเตียงอย่างตกตะลึง เป็นนางที่ทำผิด ไม่คิดว่าเขาจะช่วยนางปิดบัง ใบหน้าสุภาพนั่นทำให้เฟิ่งหลิงนึกถึงพี่สามที่มักจะให้อภัยนางเสมอ

“ฝ่าบาททรงไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? คุณหนูเจ็ดเล่า บาดเจ็บที่ใดหรือไม่?”

ดรุณีน้อยนางนั้นยื่นหลังมือที่ถูกลวกออกมาอย่างระมัดระวัง พบมีรอยแดงดังคาด

“เช่นนั้นก็ใช้ยาทาเสียหน่อยก็ดี”

พูดถึงเรื่องใช้ยา เฟิ่งหลิงพลันนึกขึ้นมาได้ จึงแย้มยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้าจะไปหาพี่สาวซู ใช่แล้ว ยาของฝ่าบาทก็ให้พี่สาวซูต้มให้อีกชุดได้นี่!” พูดจบไม่รอให้บุรุษทั้งสองตอบกลับ ร่างเล็กๆ ก็วิ่งทะยานออกไปแล้ว

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 28 ความหึงหวงที่เกิดขึ้น

 ตอนที่ 28 ความหึงหวงที่เกิดขึ้น

ตงฟางซวี่ในห้องกำลังทดสอบสภาพแขนของตน เมื่อได้ยินเสียงสตรีด้านนอก จึงเผลอเคลื่อนไหวอย่างไม่ระวังทำให้บาดแผลตึงจนปวด เขาพลันขมวดคิ้ว

“โธ่ ฝ่าบาทเพคะ เหตุใดจึงลุกขึ้นเพคะ?” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ารีบวางยาน้ำในมือลง ตรวจดูบนผ้าพันแผลอย่างระวัง กลัวว่าเลือดจะซึมออกมาอีก

ร่างกายของนางใกล้ถึงเพียงนี้ นำพากลิ่นของเครื่องประทินผิวลอยมาปะทะ กายที่โน้มลงเผยให้เห็นลำคอขาวราวหิมะ

ตงฟางซวี่เบนสายตาออกไป ใบหน้าเจือแววไม่พอใจที่ไม่อาจแสดงออก นางทำให้ตนคิดถึงเหล่านางสนมในวังหลังที่ไม่เลือกวิธีการเหล่านั้น แต่จะอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวร่วมมารดาของอวิ๋นเฟิง จึงไม่อาจพูดอะไรได้

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 27 พบกันเช้าเย็น

 ตอนที่ 27 พบกันเช้าเย็น

“ซูเอ๋อร์ได้รับความเห็นชอบจากข้าจึงไปค้างข้างนอก หรือข้าอนุญาตแล้วยังต้องให้เจ้าอนุญาตอีก?” ฮูหยินผู้เฒ่าแผ่กลิ่นอายคุกคามออกมาจากร่าง เหลยซื่อดวงตาเปล่งประกาย เหตุใดนางจะไม่รู้เรื่องนี้

“เช่นนั้นนาง…ก็ควรจะบอกลูกสะใภ้เสียหน่อย มิใช่ทำตัวไม่เห็นมารดาเลี้ยงผู้นี้อยู่ในสายตา…”

“ตอนนั้นเจ้ากับอวิ๋นฮว๋าล้วนแต่ดูแลรัชทายาทอยู่ ยังสนใจเรื่องคนอื่นได้อีกหรือ?” เมื่อคืนเห็นสภาพเช่นนั้นของรัชทายาท ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ถูกพูดถึงเลย ลูกสะใภ้กับหลานสาวของตนก็ไม่มาถามสักคำ กลับเป็นหลานชายที่คอยดูแลอยู่ข้างกายจนนางหลับไป ตอนนี้นางยังมาตำหนิอวิ๋นซูที่ไม่บอกนางอีก

เหลยซื่อไม่ทราบว่าฮูหยินผู้เฒ่าโกรธอะไร มารดาเลี้ยงไต่ถามบุตรีอนุภรรยาถึงที่ที่นางไปไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องปกติหรอกหรือ? แต่เมื่อเห็นสายตาของฮูหยินผู้เฒ่า นางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก