หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

 

ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

น้ำชายกออกมาแล้ว อวิ๋นซูมองขนมชบาเกล็ดหิมะขาวนวลอ่อนนุ่มที่ถูกผลักมาตรงหน้าของตนอย่างเชื่องช้า

อนุห้าสงสัย “หรือลูกหกชอบพายผลไม้นี้? สองสิ่งนี้เป็นขนมที่ข้าชอบทานที่สุดเชียว”

เป็นนางที่ทำเองหรือไม่? ขนมสองชิ้นที่นางเสนอให้เป็นขนมที่มีพิษ อวิ๋นซูใคร่ครวญในใจ “พายผลไม้นั่นสีสันสดใส เช่นนั้นซูเอ๋อร์จะทานขนมชิ้นนี้ น่าเสียดายที่อวิ๋นซูมิกล้าลิ้มลองรสชาติดอกชบาในขนม ขนมชบาเกล็ดหิมะนี้ให้อี๋เหนียงทานเถิดเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง คนส่วนใหญ่ก็ไม่ชอบรสชาติดอกชบาอย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ” อนุห้าหยิบขนมชิ้นนั้นขึ้นมาพลางแย้มยิ้มให้อวิ๋นซู เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบพายผลไม้ขึ้นมา นางจึงก้มหน้าลงยกขนมดอกชบาขึ้นแล้วอ้าปากช้าๆ

สายตาของอวิ๋นซูสั่นไหว รีบยื่นมือไปปัดขนมชบาหิมะในมือของอนุห้าจนตกพื้น “ลูกหก นี่เจ้า…”

อนุห้าไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะไร้มารยาทเช่นนี้ เมื่อครู่นางยังคิดว่าคุณหนูหกไม่มีอารมณ์ยโสเช่นคุณหนูท่านอื่น คบค้าสมาคมได้ง่าย คิดไม่ถึงว่านางจะมองผิดไป

“ท่านแม่ห้าเจ้าคะ ขนมนี้มิอาจทานได้” สีหน้าของนางจริงจังขึ้น อนุห้าราวกับเข้าใจเรื่องราวขึ้นมา น้ำเสียงพลันเย็นเยียบ “เหตุใดจึงทานไม่ได้? ลูกหกกังวลว่าข้าจะวางยาในขนมหรืออย่างไร?”

นางลุกขึ้นยืนด้วยความไม่พอใจ ความจริงนางมาเพื่อดูเรือนไผ่แห่งนี้เท่านั้น แต่ก็มิอาจมามือเปล่าได้ ไม่คิดเลยว่าจะถูกใส่ร้าย

อวิ๋นซูส่งสายตาให้สาวใช้ อวี้เอ๋อร์ที่หน้าซีดเล็กน้อยจึงได้สติกลับมา รีบถอยออกไปปิดประตูเรือน แล้วยืนสอดส่องรอบๆ อยู่ตรงระเบียงทางเดิน

“ท่านแม่ห้าโปรดอย่าได้โมโห” อวิ๋นซูหยิบเข็มเงินออกมาทดสอบต่อหน้าอนุห้า ตัวเข็มที่เปลี่ยนเป็นสีดำทำให้นางพลันหน้าเปลี่ยนสี “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ลูกหก ข้าไม่ได้เป็นคนวางยาพิษ!”

นางสบสายตาอันเรียบเฉยของอวิ๋นซูอย่างตึงเครียด ทว่าจะแก้ตัวอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด ลูกหกจะเชื่อนางหรือ? หากได้ยินไปถึงหูฮูหยินผู้เฒ่า นางต้องถูกขับออกจากจวนโหวเป็นแน่!

“อี๋เหนียงอย่าได้ตื่นเต้นไป ซูเอ๋อร์เชื่อว่าอี๋เหนียงไม่ได้กระทำเรื่องเช่นนี้” อวิ๋นซูกล่าวเช่นนี้ อนุห้ากลับยิ่งเครียด

“ใช่แล้ว เป็นฮูหยิน! จะต้องเป็นฮูหยินแน่ๆ! นางรู้ว่าข้าจะมาที่เรือนไผ่ ดังนั้นพิษนี่นางจะต้องให้คนแอบผสมไปแน่ ลูกหกต้องเชื่อข้านะ!”

เหลยซื่ออย่างนั้นหรือ? “เหตุใดแม่ห้าจึงกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ?”

“ฮูหยินรู้ว่าสำหรับข้าแล้วเรือนไผ่นี้…นางบอกข้าว่าฮูหยินผู้เฒ่าให้ลูกหกย้ายเข้ามา นางรู้ว่าข้าจะต้องมาแน่ ดังนั้น…ดังนั้น…” แรกเริ่มนางคิดว่าฮูหยินท่านโหวเพียงแค่ต้องการพูดเรื่องนี้เพื่อกระทบกระเทียบตน ทว่าตอนนี้ชัดเจนว่าฮูหยินต้องการใส่ร้าย!

“ท่านแม่ห้า เรื่องนี้อย่าเพิ่งให้ใครรู้นะเจ้าคะ”

“เหตุใดเล่า?! ควรจะให้ฮูหยินผู้เฒ่าทราบเรื่องนี้เสีย แล้วตรวจสอบอย่างเคร่งครัดจึงจะถูก!” อนุห้าโกรธจนกัดฟันแน่น หรือว่าตนเองถูกนางเล่นงานแล้วยังต้องอดทนเก็บไว้ในใจอีกหรือ?

“หากให้ท่านย่าทราบเรื่อง ความผิดของอี๋เหนียงก็จะมิอาจลบล้างได้ ซูเอ๋อร์มีอยู่วิธีหนึ่ง หากต้องการทวงความยุติธรรมกลับคืนมา จะรีบร้อนไม่ได้” อวิ๋นซูยื่นมือไปกุมหลังมืออนุห้าเบาๆ อีกฝ่ายสูดหายใจลึกเก็บกลั้นความโกรธของตนให้สงบลง เมื่อเห็นดวงตาอันสงบเยือกเย็น อนุห้าจึงค่อยพยักหน้า

นอกซุ้มประตูโค้ง อนุสองเดินผ่านมาพอดี เห็นสตรีงดงามใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเดินออกมาจากเรือนไผ่ก็รีบเข้าไปหา “น้องสาว เกิดอะไรขึ้นหรือ? เหตุใดจึงได้โมโหเช่นนี้?”

มองไปยังเรือนของอวิ๋นซูอย่างจับผิด แต่ก็ไม่พบอะไร

“ฮึ ลูกหกช่าง…” อนุห้ากล่าวเพียงครึ่งประโยคก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากเขตเรือนอนุสองไปอย่างโมโห

ภายในห้อง อวิ๋นซูเปิดหน้าต่างเป็นช่องเล็กๆ แล้วมองลอดผ่านไป เห็นอนุสองยืนสอดส่องอยู่ไม่ไกล ดูเหมือนนางจะแปลกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เนิ่นนานกว่าจะจากไปอย่างไม่เต็มใจ

“คุณหนู เป็นฮูหยินที่ต้องการวางยาพิษทำร้ายคุณหนูจริงหรือเจ้าคะ?” อวี้เอ๋อร์มองไปยังขนมที่วางอยู่เต็มโต๊ะอย่างหวาดกลัว เพิ่งจะสงบได้ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องอีกแล้ว! จวนโหวแห่งนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

“เรื่องนี้ยังไม่แน่ชัด” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ายังถูกกักบริเวณอยู่ หากเหลยซื่อลงมือตอนนี้จะดึงดูดความสงสัยของผู้อื่นได้ง่าย นอกจากนี้ เป็นไปได้ว่านางจะไม่มีกะจิตกะใจมาจัดการกับตน ควรจะต้องคิดหาวิธีให้บุตรีของนางกลับไปเป็นที่รักของฮูหยินผู้เฒ่าอีกครั้งถึงจะถูก

“เช่นนั้น อนุห้าโกหกหรือเจ้าคะ?”

“ไม่น่าจะใช่”

“…” อวี้เอ๋อร์มองคุณหนูของตนที่มีท่าทางไม่สะทกสะท้านก็รู้สึกร้อนใจจนแทบร้องไห้อยู่รอมร่อ “คุณหนู ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอนุห้าที่โกหกก็ได้เจ้าค่ะ!”

“หากนางต้องการวางยาพิษ เหตุใดจึงไม่วางยาในขนมทั้งหมด เหตุใดจึงมีขนมเพียงสองชิ้นที่มียาพิษเล่า?”

“อนุห้าอาจจะอยากลองเสี่ยงดวงดูก็ได้เจ้าค่ะ”

ในเมื่อต้องการฆ่าคน ก็ต้องมั่นใจว่าจะไม่มีข้อผิดพลาด หากลองเสี่ยงดวงดูจะนับเป็นอะไรได้? “เมื่อครู่หากข้าไม่ทำขนมชิ้นนั้นตกพื้น อนุห้าก็คงกินขนมมีพิษไปแล้ว” ใช้ชีวิตตนเองมาทำร้ายคน นางและอนุห้าไม่ได้มีความแค้นลึกล้ำอะไรต่อกัน สิ่งแลกเปลี่ยนในครั้งนี้ดูจะมากเกินไป ท่าทางเช่นนั้นไม่คล้ายกับการเสแสร้ง

อวิ๋นซูคิดว่าเรื่องราวเป็นไปได้อยู่สองอย่าง หนึ่งคือคนผู้นั้นไม่ทราบว่าอนุห้าจะนำขนมมาที่เรือนไผ่ ดังนั้นจึงวางยาในขนมที่นางชอบที่สุดสองชิ้นเท่านั้น เป้าหมายก็คืออนุห้า อีกอย่างก็คือ คนผู้นั้นทราบว่าอนุห้าจะต้องมา จึงต้องการยืมมือฆ่าคน แต่เพราะเวลาไม่พอจึงวางยาในขนมได้เพียงสองชิ้น ทั้งคนผู้นี้ยังเข้าใจอนุห้าเป็นอย่างดี รู้ว่านางจะแนะนำขนมที่เป็นเอกลักษณ์ของบ้านเกิด ต่อให้ไม่สำเร็จ ไม่ว่าคนที่ถูกพิษตายจะเป็นอนุห้าหรือตน อีกฝ่ายที่เหลือรอดก็ไม่อาจหนีความผิดไปได้ ยิงเกาทัณฑ์เดียวได้เหยี่ยวสองตัว [1]

หลังจากอนุห้าจากไป ด้านนอกเรือนไผ่ก็มีผู้คนจำนวนมากเดินผ่านไปมาโดยไม่ตั้งใจ ดูร้อนใจอยากจะรู้ว่าในเรือนไผ่เกิดอะไรขึ้น ทว่ากลับเห็นเพียงสาวใช้นามอวี้เอ๋อร์ผู้นั้นเดินเข้าออก ไม่เห็นเงาของคุณหนูหกเลย

ภายในห้อง ชุ่ยเอ๋อร์เปิดปากกล่าวอย่างลังเล “คุณหนูเจ้าคะ ให้บ่าวไปช่วยอวี้เอ๋อร์ด้านนอกเถิดเจ้าคะ” คุณหนูสั่งให้อวี้เอ๋อร์ไปทำงานเหล่านั้นข้างนอก มีเพียงตนเองที่คอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ในห้อง จะอย่างไรก็รู้สึกผิดต่ออวี้เอ๋อร์อยู่บ้าง

อวิ๋นซูจิบชาเล็กน้อย เบนสายตาขึ้นมองสาวใช้ข้างกาย นางดีกับอวี้เอ๋อร์จริงๆ สหายที่เติบโตมาด้วยกันมักจะมีความรู้สึกหวังดีต่อกัน “ชุ่ยเอ๋อร์ ยังจำเรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าก่อนหน้านี้ได้หรือไม่?”

“คุณหนู…”

“เชื่อว่าไม่นานก็จะมีคนเชิญเจ้าไปดื่มชาแล้ว หากมีรางวัลอะไร เจ้าก็รีบรับไว้เถิด”

สีหน้าชุ่ยเอ๋อร์พลันเปลี่ยนสี นางเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที รีบคุกเข่าขอร้องด้วยเสียงสั่นเทา “คุณหนูโปรดวางใจ บ่าวจะไม่ทรยศคุณหนูเด็ดขาดเจ้าค่ะ บ่าวจะไม่รับอะไรทั้งนั้น บ่าวจะเชื่อฟังแต่คุณหนูเจ้าค่ะ!”

“ไม่ บอกให้เจ้ารับเจ้าก็รับ ของเหล่านั้นจะเป็นหลักประกันในชีวิตของเจ้าหลังออกจากจวนโหวในวันหน้า อีกอย่าง ข้าต้องการให้เจ้านำคำพูดทั้งหมดของเจ้ากับคนผู้นั้นมาบอกต่อข้า แล้วเรื่องของอนุห้า เจ้าต้องพูดไปเช่นนี้ว่า…”

****************

คำอธิบายเพิ่มเติม

[1] ยิงเกาทัณฑ์เดียวได้เหยี่ยวสองตัว ทำเรื่องเรื่องเดียวได้แต่ผลสองอย่าง