ตอนที่ 5 การช่วยเหลือจากบุตรีอนุภรรยา
ความร้อนรนในใจของฮูหยินบ้านรองยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น “เฉิงซี เฉิงซี!” นางตะโกนเรียก แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากเขตเรือนอันโกโรโกโสแห่งนี้
“มีผู้ใดเห็นบ้างว่าคุณหนูหกพาคุณชายซีไปที่ใด” คำกล่าวนี้ของเหลยซื่อปัดทุกอย่างไปสู่หลิ่วอวิ๋นซูอย่างหมดจด อย่างไรเสียจวนโหวก็มีเพียงแค่ลูกอนุภรรยาหายไปคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนบ้านรองกลับมีบุตรเพียงหนึ่งเดียวของภรรยาเอกที่หายไป
แม่นมข้างๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ “แย่แล้ว ฮูหยินเจ้าคะ ได้ยินเรื่องที่ว่าระยะนี้ที่ภูเขาด้านหลังมีสัตว์ป่าออกมาหรือไม่เจ้าคะ หรือว่า…” ทุกคนพลันมองไปยังความเละเทะภายในลาน แม้ว่าจะไม่มีร่องรอยที่ชัดเจนของสัตว์ป่า กระนั้นสภาพเช่นนั้นก็มิอาจทำให้คนมองคิดไปในแง่ดีได้เลย
แม้ใบหน้าของเหลยซื่อจะจริงจังและหนักแน่น ทว่านางกลับมีแผนการอื่นอยู่ในใจ คนที่ส่งออกไปพบถุงเงินของคุณชายซีบริเวณใกล้เคียงภูเขาด้านหลัง ดูแล้วคงจะเป็นข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี ทั้งตอนนี้ก็ยังไม่พบตัวหลิ่วอวิ๋นซู ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต หากฮูหยินบ้านรองโกรธแค้นจวนโหวจริงๆ เช่นนั้นตนเองก็จะให้คุณชายสามไปคารวะเป็นบุตรบุญธรรมของนาง ชดเชยบุตรชายให้นางคนหนึ่ง
นายท่านรองหวังในตำแหน่งโหว นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วต้องเกิดขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นบ้านรองมีเพียงคุณชายสามของตน เช่นนั้นทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ในตระกูล…ล้วนตกเป็นของทายาทสกุลหลิ่ว เชื่อว่าฮูหยินผู้เฒ่าคงไม่คัดค้านเป็นแน่
ในที่สุดใบหน้าที่สงบเยือกเย็นมาตลอดของฮูหยินบ้านรองก็ปรากฏความร้อนใจ นางเองก็เคยได้ยินเรื่องราวมาบ้างว่าภูเขาด้านหลังมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่และออกมาทำร้ายผู้คนในเมือง แต่เหตุใดอยู่ดีๆ เฉิงซีจึงไปที่ภูเขาด้านหลังได้?
“เร็วเข้า สั่งให้ทุกคนในจวนออกไปค้นหา! จะต้องพาเฉิงซีกลับมาให้ได้!”
“เด็กๆ รีบส่งคนไปค้นหาคุณชายซีเสีย ต่อให้ต้องแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างของจวนโหว ก็ต้องนำคุณชายซีกลับมาให้ได้!” ท่าทางทุ่มเทของเหลยซื่อนี้ หากผู้อื่นได้มาเห็นจะต้องซาบซึ้งเป็นแน่
คนของทั้งสองบ้านพรั่งพรูออกมาจากประตูหลังของจวนโหว มุ่งหน้าไปยังทิศทางของภูเขาด้านหลังเพื่อออกค้นหา ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง จนกระทั่งองครักษ์ของจวนโหวนำถุงเงินที่ถูกกัดขาดถุงหนึ่งมามอบให้ฮูหยินบ้านรอง สายตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนยากจะเชื่อ
เฉิงซี เฉิงซีของนาง… “ไม่ เป็นไปไม่ได้…”
มุมปากของเหลยซื่อประดับไปด้วยรอยยิ้มเย็นอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น พลันรีบเปลี่ยนไปใช้แขนเสื้อซับน้ำตา “น้องสะใภ้ คุณชายซีเป็นเด็กดีฟ้าย่อมคุ้มครอง จะต้องไม่มีเรื่องอะไรแน่ พวกเราหาอีกสักหน่อยเถิด”
ท่ามกลางป่าไม้สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเพลิงได้อย่างเลือนราง ราวกับมีชื่อของหลิ่วเฉิงซีสะท้อนกลับมาจากในภูเขา ฮูหยินบ้านรองฝืนกลั้นน้ำตาในดวงตา นี่คือบุตรเพียงหนึ่งเดียวของนาง! นางจะบอกเรื่องนี้กับสามีได้อย่างไร?!
“น้องสะใภ้ คุณชายซีเกิดเรื่องเช่นนี้ ล้วนเป็นความผิดของคุณหนูหก กล่าวกันว่านางมีชะตาแข็งกัดกินชะตาผู้อื่น พวกเราไม่ควรรับนางกลับมาจากหมู่บ้านนั่นเลย แล้วยังเกิดเรื่องร้ายกับคุณชายซีอีก ล้วนเป็นความผิดของพวกเราทั้งสิ้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ภายภาคหน้าก็ให้คุณชายสามของพวกเราเป็นบุตรของน้องสะใภ้เถิด ข้าจะต้องให้เขากตัญญูต่อเจ้าและนายท่านรองแน่…”
ยามนี้ฮูหยินบ้านรองไหนเลยจะมีกะจิตกะใจฟังคำเหล่านี้อีก ไม่จริง เฉิงซีเป็นบุตรที่นางคลอดออกมาอย่างยากลำบาก กระทั่งท่านหมอยังกล่าวว่าการที่สามารถมีชีวิตรอดได้นั้นเป็นปาฏิหาริย์อย่างแท้จริง ในเมื่อเป็นปาฏิหาริย์ หลังประสบความเลวร้ายย่อมมีโชคตามมาเสมอ เฉิงซีของนางจะต้องไม่เกิดเรื่องง่ายดายเช่นนั้นโดยเด็ดขาด!
“พวกเจ้า ผู้ใดพบตัวคุณหนูหกบ้าง?! หากหานางพบรีบให้นางมารับโทษจากฮูหยินบ้านรองทันที ใช้ชีวิตแลกชีวิต!”
ท่าทางยินยอมทำร้ายญาติมิตรเพื่อผดุงความเป็นธรรมของเหลยซื่อ ดูแล้วช่างมีคุณธรรมยิ่งนัก
แม่นมหลิวที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเหลยซื่อกล่าวขึ้น “ฮูหยินเจ้าคะ ในเขตเรือนของคุณหนูหกไม่พบแม้กระทั่งสาวใช้ทั้งสอง หรือว่าพวกนางจะหลบหนีเพราะหวาดกลัวความผิด? หรือว่า…”
ณ เวลานี้ กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แม่นม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เสียงนี้…ทุกคนพากันเบิกตามอง พบว่าท่ามกลางความมืดมีสตรีร่างบางนางหนึ่งเดินออกมา ใบหน้าของนางเรียบเฉย สายตาอันลึกล้ำราวทะเลสาบอันนิ่งสงบของนางมองไปยังเหลยซื่อที่กำลังตื่นตะลึง
“อวิ๋นซู เจ้ากลับมาแล้ว? คุณชายซีเล่า? ยังไม่รีบมายอมรับความผิดอีก!”
เหลยซื่อสงบเยือกเย็นลงโดยเร็ว ที่แท้นางเพียงหนีออกไปจากเขตเรือนเท่านั้น ช่างเถิด แค่โบยนางให้ตายต่อหน้าฮูหยินบ้านรองก็พอ
“คุณหนูหก เฉิงซีของพวกเราเล่า?” ฮูหยินบ้านรองราวกับเห็นความหวัง ส่วนเหลยซื่อราวกับไม่ต้องการให้โอกาสอวิ๋นซูได้อธิบาย “เด็กๆ จับคุณหนูหกมัดไว้!”
“ท่านแม่ อวิ๋นซูทำอะไรผิดเจ้าคะ?” น้ำเสียงของหลิ่วอวิ๋นซูไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย การแสดงออกอันสงบนิ่งของนางทำให้เหลยซื่อรู้สึกแปลกตา ดรุณีน้อยที่ก่อนหน้านี้เพียงไม่นานยังทำได้แต่ยินยอมรับการลงโทษจากตน ยามนี้ถึงขั้นสงสัยในคำสั่งของนางเชียวหรือ?
“คุณชายซีหายตัวไป เจ้ามิอาจหนีความรับผิดชอบไปได้ แม่เองก็จำใจ แต่เพื่อชดเชยให้อาสะใภ้รองของเจ้า…” แม้นางจะตัดสินใจทิ้งชีวิตของลูกอนุภรรยาผู้นี้ไปแล้ว แต่ต่อหน้าคนมากมายนางก็ยังต้องแสดงความเมตตาและความลำบากใจในฐานะภรรยาเอกออกมา
“พี่หก!” เสียงสนุกสนานเสียงหนึ่งดังขึ้น แววตาของฮูหยินบ้านรองพลันเปล่งประกาย ผู้เยาว์คนหนึ่งสวมชุดฮว๋าฝู [1] สีน้ำเงินเดินตามมาจากด้านหลัง จับชายแขนเสื้อของอวิ๋นซูอย่างสนิทสนม “พวกเราเล่นกันอีกเถิด!”
“เฉิงซี?!” ฮูหยินบ้านรองดีใจแทบสิ้นสติ หลิ่วเฉิงซีตกตะลึง มองนัยน์ตาของมารดาที่สะท้อนประกายหยาดน้ำตา ลืมสิ่งที่ตนเอ่ยไปในพริบตา รีบซุกตัวเข้าไป “ทะ…ท่านแม่”
เขาเกือบคิดว่าจะไม่ได้พบมารดาของตนอีกครั้งเสียแล้ว หลิ่วเฉิงซีนึกถึงคำกำชับของหลิ่วอวิ๋นซูเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ จึงฝืนฉีกยิ้มขึ้นบนใบหน้า “
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น