หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 33 จับได้คาหนังคาเขา

 

ยามเที่ยงวัน รถม้าหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูจวนโหว

บุรุษผิวคล้ำคนหนึ่งลงจากรถม้าแล้ววิ่งเข้าไป เขาก้าวยาวๆ ไปตามระเบียง ตลอดทางข้ารับใช้ทุกคนที่เห็นเขาต่างก็ก้มหน้า “คุณชายสาม”

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

เขาเปิดประตูห้องของเหลยซื่อออกดังปัง สตรีที่กำลังดื่มชาอยู่ด้านในตกใจ มองไปยังบุรุษที่ยืนอยู่ตรงประตูด้วยความยินดี

“อวิ๋นฮั่น! เจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกกล่าวแม่สักคำก่อนจะกลับมา?”

หลิ่วอวิ๋นฮั่นรูปร่างสูง ไม่หล่อเหลาเท่าหลิ่วอวิ๋นเฟิง แต่แข็งแรงเด็ดเดี่ยว ในดวงตาเจือแววเอาแต่ใจอยู่หลายส่วน นิสัยก็ค่อนข้างจะดื้อรั้น

“บอกแล้ว ลูกส่งจดหมายมาบอกว่าวันนี้จะมาถึงเมืองแล้ว ทำไมหรือขอรับ? ท่านแม่ไม่ได้รับหรือ?”

หมอพิษชั้นหนึ่ง ตอนที่ 32 คัดเลือกสาวใช้

 

เมื่ออวิ๋นซูกลับมาถึงในห้องก็พบกับผ้าปูเตียงที่ขาดวิ่น ไม่นานแม่นมของจวนฮูหยินผู้เฒ่าก็มาส่งข่าว หลังจากที่รัชทายาทไปกับรถม้าของจวนชางหรงโหว ก็ได้ถูกส่งตัวกลับวังอย่างลับๆ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว เช่นนั้นพวกนางก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่วัดเทียนฝูต่อไปอีก

ภายในรถม้า ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้หลับตาสงบจิตใจเฉกเช่นก่อนหน้านี้ แต่กลับหาเรื่องมาพูดคุยกับอวิ๋นซูด้วยรอยยิ้ม เมื่อเทียบกับบรรยากาศสนุกสนานฝั่งนี้แล้ว รถม้าของเหลยซื่อกลับจะอึมครึมอยู่มาก

“ท่านแม่เจ้าคะ พี่ใหญ่เล่า” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ากล่าวเสียงต่ำ

“เขาเข้าวังไปกับรัชทายาท ต้องทำธุระเล็กน้อยจึงจะกลับมา”

“รอให้น้องสามกลับมาก่อนเถิด จะต้องให้นังเด็กนั่นได้เห็นดีแน่!” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ากัดฟัน พิงกับขอบหน้าต่าง ดวงตาเปียกชื้นราวกับได้รับความอยุติธรรมไม่จบสิ้น

…

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 31 ความจริงของเรื่องราว

 

ตอนที่ 31 ความจริงของเรื่องราว

ตงฟางซวี่ยิ้มบางๆ แล้วนั่งลงข้างโต๊ะที่อวิ๋นซูเรียงขวดยาไว้เต็มไปหมด “อวิ๋นเฟิง เจ้ามีความผิดอะไรหรือ”

ตอนนี้พวกเขารู้ว่ารัชทายาทพบเงื่อนงำแล้ว เฟิ่งอวี่มีท่าทางอ่อนลง ตนเองนั้นไม่เห็นด้วยกับวีธีการของจวนชางหรงโหว แต่นั่นเป็นเรื่องของพวกเขา คนนอกไม่อาจสอดมือเข้าไปยุ่งได้ แต่หากรัชทายาททรงสอบถามตนโดยตรง ก็อาจจะไม่กระอักกระอ่วนเช่นตอนนี้

ไม่นึกเลยว่าจวนชางหรงโหวจะปฏิบัติต่อลูกอนุภรรยาเช่นนี้ เหตุใดบุตรีมีความสามารถเช่นคุณหนูหกจึงได้ถูกเก็บซ่อนเอาไว้

ตอนนี้เหลยซื่อสองแม่ลูกยืนอยู่นอกห้อง แม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ดูเหมือนไม่ค่อยปกตินัก แต่ก็ไม่กล้าเดินปราดเข้าไปในห้อง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 30 ตามหาเฟิ่งหลิงกลับมา

 ตอนที่ 30 ตามหาเฟิ่งหลิงกลับมา

จนกระทั่งพวกเฟิ่งอวี่เดินไป ท่าทางของอวิ๋นซูทำให้เฟิ่งหลิงใจเต้น “คุณหนูหกคิดอะไรได้หรือ”

ไม่คิดว่าเขาจะช่างสังเกตเช่นนี้ ทั้งที่ตนเองก็ไม่ได้แสดงความแปลกประหลาดอะไรออกไปมาก “คุณชายสาม ข้าคิดว่าพี่รองไม่ได้ใช้เส้นทางที่ข้าไปเก็บสมุนไพรในยามปกติ”

เกิดความประหลาดใจในดวงตาของเฟิ่งหลิง เขารู้ว่าอวิ๋นซูย่อมไม่กล่าวแสดงความเห็นออกมามั่ว “ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปหาที่ถนนอีกเส้นหนึ่ง”

ที่นี่มีเส้นทางที่สามารถเข้าไปในป่าได้หลายเส้นทาง แต่อย่างไรก็ต้องหาคุณหนูเจ็ดกลับมาก่อนฟ้ามืดให้ได้

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 29 เฟิ่งหลิงหายตัวไป

 ตอนที่ 29 เฟิ่งหลิงหายตัวไป

เฟิ่งหลิงมองรัชทายาทบนเตียงอย่างตกตะลึง เป็นนางที่ทำผิด ไม่คิดว่าเขาจะช่วยนางปิดบัง ใบหน้าสุภาพนั่นทำให้เฟิ่งหลิงนึกถึงพี่สามที่มักจะให้อภัยนางเสมอ

“ฝ่าบาททรงไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? คุณหนูเจ็ดเล่า บาดเจ็บที่ใดหรือไม่?”

ดรุณีน้อยนางนั้นยื่นหลังมือที่ถูกลวกออกมาอย่างระมัดระวัง พบมีรอยแดงดังคาด

“เช่นนั้นก็ใช้ยาทาเสียหน่อยก็ดี”

พูดถึงเรื่องใช้ยา เฟิ่งหลิงพลันนึกขึ้นมาได้ จึงแย้มยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้าจะไปหาพี่สาวซู ใช่แล้ว ยาของฝ่าบาทก็ให้พี่สาวซูต้มให้อีกชุดได้นี่!” พูดจบไม่รอให้บุรุษทั้งสองตอบกลับ ร่างเล็กๆ ก็วิ่งทะยานออกไปแล้ว

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 28 ความหึงหวงที่เกิดขึ้น

 ตอนที่ 28 ความหึงหวงที่เกิดขึ้น

ตงฟางซวี่ในห้องกำลังทดสอบสภาพแขนของตน เมื่อได้ยินเสียงสตรีด้านนอก จึงเผลอเคลื่อนไหวอย่างไม่ระวังทำให้บาดแผลตึงจนปวด เขาพลันขมวดคิ้ว

“โธ่ ฝ่าบาทเพคะ เหตุใดจึงลุกขึ้นเพคะ?” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ารีบวางยาน้ำในมือลง ตรวจดูบนผ้าพันแผลอย่างระวัง กลัวว่าเลือดจะซึมออกมาอีก

ร่างกายของนางใกล้ถึงเพียงนี้ นำพากลิ่นของเครื่องประทินผิวลอยมาปะทะ กายที่โน้มลงเผยให้เห็นลำคอขาวราวหิมะ

ตงฟางซวี่เบนสายตาออกไป ใบหน้าเจือแววไม่พอใจที่ไม่อาจแสดงออก นางทำให้ตนคิดถึงเหล่านางสนมในวังหลังที่ไม่เลือกวิธีการเหล่านั้น แต่จะอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวร่วมมารดาของอวิ๋นเฟิง จึงไม่อาจพูดอะไรได้

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 27 พบกันเช้าเย็น

 ตอนที่ 27 พบกันเช้าเย็น

“ซูเอ๋อร์ได้รับความเห็นชอบจากข้าจึงไปค้างข้างนอก หรือข้าอนุญาตแล้วยังต้องให้เจ้าอนุญาตอีก?” ฮูหยินผู้เฒ่าแผ่กลิ่นอายคุกคามออกมาจากร่าง เหลยซื่อดวงตาเปล่งประกาย เหตุใดนางจะไม่รู้เรื่องนี้

“เช่นนั้นนาง…ก็ควรจะบอกลูกสะใภ้เสียหน่อย มิใช่ทำตัวไม่เห็นมารดาเลี้ยงผู้นี้อยู่ในสายตา…”

“ตอนนั้นเจ้ากับอวิ๋นฮว๋าล้วนแต่ดูแลรัชทายาทอยู่ ยังสนใจเรื่องคนอื่นได้อีกหรือ?” เมื่อคืนเห็นสภาพเช่นนั้นของรัชทายาท ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ถูกพูดถึงเลย ลูกสะใภ้กับหลานสาวของตนก็ไม่มาถามสักคำ กลับเป็นหลานชายที่คอยดูแลอยู่ข้างกายจนนางหลับไป ตอนนี้นางยังมาตำหนิอวิ๋นซูที่ไม่บอกนางอีก

เหลยซื่อไม่ทราบว่าฮูหยินผู้เฒ่าโกรธอะไร มารดาเลี้ยงไต่ถามบุตรีอนุภรรยาถึงที่ที่นางไปไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องปกติหรอกหรือ? แต่เมื่อเห็นสายตาของฮูหยินผู้เฒ่า นางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 26 เหลยซื่อกลั่นแกล้ง

 

ตอนที่ 26 เหลยซื่อกลั่นแกล้ง

“ว่ากระไรนะ? ฮูหยินผู้เฒ่าของชางติ้งโหวก็อยู่ในวัดเทียนฝูหรือ?” เฟิ่งฉีอธิบายสถานที่ที่อวิ๋นซูไปเมื่อครู่นี้ให้ฮูหยินผู้เฒ่าฟัง นางตกใจไม่น้อย “เช่นนั้นตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าฟื้นแล้วหรือไม่?”

“ต้องขอบคุณคุณหนูหกขอรับ ตอนนี้ท่านย่าได้สติแล้ว เพียงแต่ร่างกายยังอ่อนแออยู่มาก”

เมื่อมองดูใบหน้าของบุรุษตรงหน้า ฮูหยินผู้เฒ่าจึงเข้าใจความต้องการของเขาได้โดยพลัน รีบจูงมือของอวิ๋นซูเข้ามา “ซูเอ๋อร์ ในเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าของชางติ้งโหวร่างกายไม่สบาย เจ้าก็ไปดูแลเสียหน่อยเถิด ที่นี่…” นางกวาดตามองห้องของอวิ๋นซูที่ยามนี้มีรัชทายาทนอนไม่ได้สติอยู่ จึงไม่อาจกลับไปได้แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายก็เป็นคนจากจวนชางติ้งโหว จะต้องผูกสัมพันธ์ไว้ให้ได้

ฮูหยินผู้เฒ่าในตอนนี้เปลี่ยนมุมมองที่มีต่ออวิ๋นซูไปแล้วโดยสิ้นเชิง มีตัวโชคร้ายที่ไหนกันเล่า เป็นตัวโชคดีของจวนชางหรงโหวของพวกเขาเสียมากกว่า หากไม่มีนาง ความสูญเสียขององค์รัชทายาทในวันนี้อาจทำให้ผู้คนยากจะจินตนาการถึง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 25 วิชาเก่านำมาใช้ใหม่

 

ตอนที่ 25 วิชาเก่านำมาใช้ใหม่

เฟิ่งอวี่ที่อยู่บนหลังม้าพลันตกตะลึง หลิ่วอวิ๋นเฟิงกระอักกระอ่วนเป็นที่สุด “อวิ๋นฮว๋า ท่านผู้นี้คือคุณชายใหญ่แห่งจวนชางติ้งโหว”

อะไรนะ? เหลยซื่ออ้าปากค้างด้วยความตกใจ ส่วนหลิ่วอวิ๋นฮว๋าพลันแข็งค้าง บุรุษรูปงามผู้นี้ไม่ใช่องค์รัชทายาทเหรือ? ทันใดนั้นใบหน้าของนางพลันแดงก่ำ รอยยิ้มก็แข็งทื่อ แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี “…เป็น คุณชายใหญ่?”

ตอนนี้ทั้งสองไม่มีเวลามาสนใจความอึดอัดของสตรีผู้นี้แล้ว “ท่านแม่ขอรับ เห็นองค์รัชทายาทหรือไม่?”

“พระองค์ไม่ได้อยู่กับลูกหรือ?” เหลยซื่อแอบรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ นางเพิ่งจะพบว่าบนร่างของหลิ่วอวิ๋นเฟิงและเฟิ่งอวี่เต็มไปด้วยรอยเลือด “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?!”

“องค์รัชทายาทถูกหมีน้ำตาลทำร้ายจนบาดเจ็บ น้องสี่ของข้าพาพระองค์ออกมาก่อนแล้วขอรับ” เฟิ่งอวี่อธิบาย เขามองไปยังกระโจมที่ถูกเปิดค้างไว้ ด้านในมีของระเกะระกะ ดูท่าทางน้องสี่จะหายาไม่เจอ จึงพาองค์รัชทายาทไปที่อื่นแล้ว

“คุณชายสี่คงจะพารัชทายาทไปที่วัดเทียนฝูแล้ว!” หลิ่วอวิ๋นเฟิ่งสะบัดแส้ เขาเองก็ไม่มีเวลามาสนใจสองมารดาและน้องสาวแล้ว พริบตาก็หายไปจากสายตาของพวกนางพร้อมเฟิ่งอวี่

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 24 อวิ๋นซูทำการรักษา

 

ตอนที่ 24 อวิ๋นซูทำการรักษา

หมีน้ำตาลตัวนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจม้าที่บาดเจ็บเลย มันใช้อุ้งมือตะปบไปยังตงฟางซวี่ที่ล้มอยู่ด้านข้าง

สายตาของบุรุษผู้นั้นพลันตกตะลึง ในช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตายจึงได้วิ่งไปที่ม้าเพื่อหลบอุ้งมืออันใหญ่โตของหมี เขาได้ยินเสียงบางสิ่งฉีกขาด แขนถูกกรงเล็บตะปบจนเกิดเป็นรอยเลือดสีแดงสดสามรอย เนื้อหนังเปิดออกจนน่ากลัว

“ฝ่าบาท!” ทั้งสามคนใจสั่นสะท้าน

หลิ่วอวิ๋นเฟิงง้างธนูในมือเล็งไปยังหัวใจของหมีน้ำตาล เมื่อยิงออกไปแล้ว ธนูยาวกลับปักเข้าที่ผิวหนังอันหยาบหนาก่อนจะร่วงลงสู่พื้น

“น้องสี่ รีบไปพารัชทายาทออกมาเร็ว!”

เฟิ่งอวี่ตะโกนบอกเฟิ่งฉีที่อยู่ใกล้รัชทายาทที่สุด แต่กลิ่นเลือดอันเข้มข้นจากบาดแผลทำให้หมีไม่ยอมปล่อยเหยื่อไป

“สมควรตาย! หนังมันหนาเกินไป!”

ยิงธนูอีกดอกหนึ่งออกไป ทั้งสองพยายามดึงความสนใจ ทั้งยังเริ่มคำรามเลียนแบบเสียงของสัตว์ป่า

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 22 รัชทายาทแห่งแคว้นเฉิน

 

ตอนที่ 22 รัชทายาทแห่งแคว้นเฉิน

อวิ๋นซูไม่มีเวลาคิดอะไรให้มากความ “ทางโน้นเจ้าค่ะ!” นางรีบพาบุรุษที่มีท่าทีค่อนข้างแปลกประหลาดผู้นั้นมุ่งตรงไปยังทิศทางของเฟิ่งหลิง

ทว่าตอนที่พวกเขามาถึง บนพื้นกลับมีเพียงหมาในสองตัวนอนสิ้นชีพอยู่ ส่วนบุรุษนั่งอยู่ที่พื้นหญ้ากำลังใช้แถบผ้าพันข้อมือที่ได้รับบาดเจ็บของตน

“พี่สาม ท่านบาดเจ็บหรือ?!” หรือตนเองจะคาดหวังกับพี่สามของตนสูงเกินไป ก็แค่หมาในสองตัวเท่านั้น

เฟิ่งหลิงไม่มองสายตาเหลือเชื่อของคุณชายสี่เลยแม้แต่น้อย สายตากลับตกอยู่บนใบหน้าเล็กๆ ที่ดูเป็นกังวลของสตรีข้างกาย ครู่หนึ่งจึงยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อย

ชั่วขณะที่อวิ๋นซูเห็นเขาปลอดภัยไร้อันตราย ใจก็พลันโล่งอก นางหอบหายใจเล็กน้อย ก้มลงหยิบสมุนไพรออกมาจากตะกร้าไผ่ใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยวครู่หนึ่ง จากนั้นจึงโปะลงไปบนข้อมือของเขา

คนเป็นหมอมักมีจิตใจของบิดามารดา นางไม่รู้สึกว่าการกระทำของตนจะมีอะไรไม่เหมาะสม ทว่าบุรุษทั้งสองกลับตกตะลึงเล็กน้อย

พันแผลที่ข้อมือของเขาอย่างชำนาญจนเสร็จ อวิ๋นซูจึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ขอบคุณคุณชายสามที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ แผลข่วนนี้แม้จะไม่รุนแรง แต่ภายในสามวันหากไม่ถูกน้ำจะดีที่สุด ท่านยังมีแผลถูกกัดที่ใดอีกหรือไม่เจ้าคะ?”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 23 รัชทายาทได้รับบาดเจ็บ

 

ตอนที่ 23 รัชทายาทได้รับบาดเจ็บ

ดวงหน้าอันน่ารักพลันก้มต่ำลง พยายามยิ้มแย้มจนดูเก้ๆ กังๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนชางติ้งโหวถอนใจเบาๆ วางถ้วยชาในมือลง “หลิงเอ๋อร์…”

เมื่อคิดจะเปิดปากพูด เฟิ่งหลิงก็ก้าวไปข้างนอกหนึ่งก้าว “ท่านย่าเจ้าคะ หลิงเอ๋อร์ถีบประตูผิดบานแล้วเจ้าค่ะ…”

เด็กคนนี้นี่ ยังไม่รู้อีกหรือว่าตนเองผิดที่ตรงไหน? ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าพลันมืดครึ้ม เสียงเจือแววขบขันเสียงหนึ่งดังขึ้น “หลิงเอ๋อร์ทำผิดอีกแล้วหรือ?”

“พี่สาม!” เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้าไปอย่างออดอ้อน

คุณหนูเฟิ่งหลิงไม่สนใจท่านย่าที่กำลังมีโทสะ พริบตาเดียวก็วิ่งเข้าไปฝังตัวเองกับร่างกายของคุณชายเฟิ่งหลิง

“อะแฮ่ม หลิงเอ๋อร์ยังไม่รีบลงมาอีก พี่สามของเจ้าร่างกายยังไม่สู้ดีนัก!”

เป็นเช่นนั้นจริงๆ คุณชายเฟิ่งหลิงไอออกมาอย่างแรง จูงดรุณีน้อยที่มุ่ยปากอยู่เข้าไปในห้อง

“หลิงเอ๋อร์ รีบดื่มชาเร็วเข้า…” ฮูหยินผู้เฒ่าตื่นตระหนกยิ่งนัก จ้องมองไปยังคุณหนูเฟิ่งหลิงด้วยสายตาเอาเรื่อง อีกฝ่ายรีบไปแอบข้างหลังพี่สามของนาง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 21 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

 

ตอนที่ 21 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

คนของจวนชางหรงโหวจะมาอย่างนั้นหรือ? เฟิ่งหลิงมองภูเขาเขียวชอุ่มและเมฆหมอกตรงหน้า ในหัวพลันปรากฏภาพใบหน้าสุขุมเยือกเย็นขึ้น เขายิ้มเยาะตนเอง เหตุใดจึงคิดถึงคนผู้นั้นได้เล่า

จู่ๆ มีมือคู่หนึ่งตีลงบนไหล่อย่างแรง เฟิ่งหลิงไม่สนใจ ค่อยๆ หันไปมองบุรุษผู้มีสีหน้าท่าทางหมดสนุก อีกฝ่ายสบถออกมาครั้งหนึ่ง “พี่สามไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาเลยหรือ? ข้าอุตส่าห์เตรียมรับการโจมตีแล้วแท้ๆ”

เฟิ่งฉีเก็บมือลง ยังคิดไปว่าตนเองลงมือกะทันหัน พี่สามจะหันมาชกเขาสักหมัดเสียอีก

“เพราะเจ้าไม่มีจิตสังหารไงเล่า น้องสี่ เจ้าว่างมากหรือ?”

“พี่สาม ที่นี่ไม่มีผู้อื่นอยู่ ท่านย่าก็ยังพักผ่อนอยู่ในห้อง ต่อหน้าข้าท่านไม่ต้องทำท่าทางป่วยออดๆ แอดๆ ได้หรือไม่ เห็นแล้วข้าอึดอัดนัก”

น้องสี่ปากก็บอกว่าน้องเจ็ดดื้อรั้น แต่ในสายตาของเขา ทั้งสองช่างเหมือนกันยิ่งนัก “ยังดีที่น้องเจ็ดไม่มา มิฉะนั้น…”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 20 ไปวัดเทียนฝู

 

ตอนที่ 20 ไปวัดเทียนฝู

ฮูหยินผู้เฒ่าที่เผชิญหน้ากับเหลยซื่อและหลิ่วอวิ๋นฮว๋ายังคงมองพวกนางด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“อืม เช่นนั้นก็ให้คนไปเก็บกวาดเรือนของเขาเสียหน่อย”

เหลยซื่อยิ้มเชิงขออภัย “เพียงแต่คุณชายใหญ่ส่งจดหมายมาว่าต้องพักที่วัดเทียนฝูกับองค์รัชทายาทสักหลายวัน เรื่องนี้มีคนทราบไม่มาก”

ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็เงยหน้ามองหลิ่วอวิ๋นฮว๋าครู่หนึ่ง ท่านโหวกับนางเคยหารือกันแล้วเรื่องที่ต้องการให้อวิ๋นฮว๋าเข้าวัง บุตรีภรรยาเอกผู้นี้แม้จะยังไม่ค่อยได้ความ แต่อย่างไรจวนโหวของพวกเขาก็ลงทุนลงแรงสั่งสอนไปมาก “อืม ช่วงนี้จวนโหวเกิดเรื่องมากมาย ไปวัดเทียนฝูจุดธูปไหว้พระเสียหน่อยก็ดี ท่านเจ้าอาวาสมีไมตรีต่อข้าอยู่บ้าง ควรจะพักกันอีกสักหลายวันหน่อย”

ใบหน้าของเหลยซื่อฉายแววยินดี ส่งสายตาบอกใบ้ให้หลิ่วอวิ๋นฮว๋า

“ท่านย่าเจ้าคะ อวิ๋นฮว๋าทราบว่าตนทำผิดไปแล้ว ท่านย่าได้โปรดให้อภัยอวิ๋นฮว๋าเถิดเจ้าค่ะ วันหน้าหลานจะกตัญญูต่อท่านย่าอย่างดีที่สุด”

เมื่อเห็นท่าทางสงบสุขุมของนาง ก็รู้สึกว่าการกักบริเวณสองวันก็นับว่ามีผลอยู่บ้าง

“มีพวกเจ้าไปกันเพียงสองคนดูไม่ค่อยเหมาะสมนัก ข้าเองก็จะไปด้วย จะได้ถือโอกาสสนทนาธรรมกับท่านเจ้าอาวาส”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 19 ความจริงของเรื่องราว

 

ตอนที่ 19 ความจริงของเรื่องราว

ยามค่ำคืน เงาร่างหนึ่งมาที่เรือนไผ่อย่างลับๆ

“ท่านแม่ห้าเจ้าคะ มีผู้ใดเห็นหรือไม่” อวิ๋นซูมองสตรีที่ยามนี้สวมชุดคลุมสีดำพลางกล่าวถามเสียงเบา

อนุห้ายกยิ้มประดักประเดิด “เรือนไผ่แห่งนี้มีถนนเล็กๆ สายหนึ่งที่หลายคนไม่รู้ ข้ามาจากเส้นทางนั้น” ในจวนโหวมีเพียงนางที่เคยอาศัยอยู่ในเรือนไผ่ กระทั่งเหลยซื่อก็ไม่รู้จักถนนสายนั้น ในคืนที่ไม่มีแสงจันทร์ทั้งยังลมพัดแรงเช่นนี้ เกรงว่าจะถูกผู้คนพบเห็นได้ยากนัก

“ลูกหกคงรู้แล้วกระมังว่าใครเป็นผู้วางยา” มิฉะนั้นเหตุใดจึงให้ตนมาหาดึกดื่นเพียงนี้

อวิ๋นซูส่ายหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มบางเบา มองไปยังอนุห้าตรงหน้าอย่างสงบ

อีกฝ่ายตกตะลึง “หากลูกหกมีสิ่งใดต้องการทราบ ข้าจะต้องบอกเจ้าทุกอย่างแน่นอน ครานี้หากไม่ใช่เพราะลูกหกเชื่อในตัวข้า เกรงว่าข้าคงหลงกลฮูหยินใหญ่ไปแล้ว”

“เรื่องนี้อาจไม่ใช่ท่านแม่ที่เป็นผู้กระทำเจ้าค่ะ” แม้จะไม่ยินยอม ทว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ต่อหน้าผู้อื่นนางยังต้องเรียกภรรยาเอกท่านโหวว่าแม่

อนุห้าคิดจะถามอะไรบางอย่าง แต่อวิ๋นซูกลับตัดบท ในตอนที่ยังไม่มีหลักฐานนางยังไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก เพียงหวังว่าจะสามารถเตือนสติอนุห้าได้ มิใช่ปักใจเชื่อว่าเป็นเหลยซื่อแล้วเลิกจับตามองผู้อื่น

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 18 ปลาติดเบ็ด

 

ตอนที่ 18 ปลาติดเบ็ด

เมื่ออวี้เอ๋อร์กลับมาด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย ก็พบว่าชุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกายอวิ๋นซูมีใบหน้าขาวซีด

“ไปเถิด ไปห้องอาหารนำสำรับมาเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ชุ่ยเอ๋อร์ปิดประตูห้องด้วยใจเต้นแรง นางคิดว่าคำพูดเหล่านั้นของคุณหนูจะได้ใช้ประโยชน์เร็ววันนี้ แม้จะหวาดกลัวแต่เมื่อคิดว่าตนเองสามารถไปจากจวนโหวที่น่ากลัวแห่งนี้ได้ นางก็กัดฟันแน่น ทำท่าราวกับสงบเยือกเย็นเดินมุ่งไปยังทิศทางของห้องอาหาร

เมื่อถึงหัวมุมจู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นออกมาปิดปากนางอย่างแรง ชุ่ยเอ๋อร์พลันเบิกตากว้างและดิ้นสุดแรง “หากยังอยากมีชีวิตอยู่ก็เงียบซะ ประเดี๋ยวจะมีรางวัลให้เจ้า”

เมื่อกล่าวคำนี้ออกมา ชุ่ยเอ๋อร์ก็ปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟัง ข้ารับใช้ผู้นั้นรีบยัดเงินก้อนหนึ่งในมือนาง

“นี่เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อย ตามข้าไปเงียบๆ เดี๋ยวจะได้มากกว่านี้”

บนใบหน้าของชุ่ยเอ๋อร์ปรากฏความลังเลชั่วครู่ แล้วจึงเก็บก้อนเงินไว้พลางพยักหน้า

ในขณะที่ข้ารับใช้หมุนกาย ใบหน้าก็ปรากฏแววเหยียดหยาม พาชุ่ยเอ๋อร์เดินเลี้ยวไปยังเขตจวนแห่งหนึ่งอย่างระมัดระวัง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

 

ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

น้ำชายกออกมาแล้ว อวิ๋นซูมองขนมชบาเกล็ดหิมะขาวนวลอ่อนนุ่มที่ถูกผลักมาตรงหน้าของตนอย่างเชื่องช้า

อนุห้าสงสัย “หรือลูกหกชอบพายผลไม้นี้? สองสิ่งนี้เป็นขนมที่ข้าชอบทานที่สุดเชียว”

เป็นนางที่ทำเองหรือไม่? ขนมสองชิ้นที่นางเสนอให้เป็นขนมที่มีพิษ อวิ๋นซูใคร่ครวญในใจ “พายผลไม้นั่นสีสันสดใส เช่นนั้นซูเอ๋อร์จะทานขนมชิ้นนี้ น่าเสียดายที่อวิ๋นซูมิกล้าลิ้มลองรสชาติดอกชบาในขนม ขนมชบาเกล็ดหิมะนี้ให้อี๋เหนียงทานเถิดเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง คนส่วนใหญ่ก็ไม่ชอบรสชาติดอกชบาอย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ” อนุห้าหยิบขนมชิ้นนั้นขึ้นมาพลางแย้มยิ้มให้อวิ๋นซู เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบพายผลไม้ขึ้นมา นางจึงก้มหน้าลงยกขนมดอกชบาขึ้นแล้วอ้าปากช้าๆ

สายตาของอวิ๋นซูสั่นไหว รีบยื่นมือไปปัดขนมชบาหิมะในมือของอนุห้าจนตกพื้น “ลูกหก นี่เจ้า…”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 16 การมาเยือนของอนุห้า

 

ตอนที่ 16 การมาเยือนของอนุห้า

ภายในร้านยา เมื่อหลงจู๊เงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับผู้เยาว์รูปงามเดินเข้าประตูมา ใบหน้าของเขาพลันยินดี “คุณชาย ท่านมาแล้ว!”

อวิ๋นซูมองอาการของเขา แล้วมองปราดไปบนโต๊ะที่สะอาดสะอ้าน “หลงจู๊ ยาแจกไปหมดแล้วหรือขอรับ?”

“ยาของคุณชายประสิทธิภาพดียิ่ง! มีลูกค้าไม่น้อยชมว่ายาให้ผลดีมาก พวกเขายอมจ่ายเงินมากขึ้นเพื่อซื้อยารักษาแผลนี้ ทั้งยังมีสกุลใหญ่สกุลหนึ่งสั่งจองเป็นจำนวนมาก เกรงว่ายาที่คุณชายมีจะไม่พอเสียแล้วขอรับ!”

หลงจู๊ประหลาดใจยิ่งนัก เมื่อแรกเริ่มเขาคิดว่ายารักษาแผลไม่รู้ที่มาที่ไปนี้จะไม่มีผู้ใดต้องการ แต่คิดไม่ถึงว่าลูกค้าทั้งหลายพอได้ยินว่าไม่คิดเงิน ต่างก็หยิบกลับไปกันหลายห่อ ผลลัพธ์ช่างทำให้เขาทั้งยินดีทั้งตกตะลึง ทุกคนต่างกล่าวชมไม่ขาดปาก และยังต้องการนำกลับไปมากขึ้น

อวิ๋นซูแย้มยิ้ม “ตอนนี้ข้าไม่มีของอยู่ ผ่านไปอีกหลายวันจะให้คนนำมาส่ง ถึงตอนนั้นค่อยกำหนดราคากับหลงจู๊อีกที”

“ดี ดียิ่ง! ใช่แล้วคุณชาย มีลูกค้าท่านหนึ่งถามว่าคุณชายยังมียารักษาแผลแบบอื่นอีกหรือไม่? เช่นพวกยาสำหรับใช้กับม้า?”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 15 รางวัลและการลงโทษแยกแยะชัดเจน

 เหลยซื่อตกตะลึง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาพิจารณาของฮูหยินผู้เฒ่า

“ท่านแม่ เมื่อวานเป็นอวิ๋นซูที่ผลักคุณหนูเจ็ดล้ม ไม่นึกว่านางกลับกล้าโกหกออกไปว่าเป็นอิ๋นฮว๋าที่ลงมือเหี้ยมโหด เพราะต้องการให้ผู้คนเข้าใจอวิ๋นฮว๋าผิด ท่านแม่ต้องไม่ฟังความเพียงด้านเดียวนะเจ้าคะ!”

เหลยซื่อดึงแขนเสื้อของหลิ่วอวิ๋นฮว๋าทำให้นางพลันได้สติ “ท่านย่าเจ้าคะ อวิ๋นฮว๋าไม่คิดเลยว่าน้องหกจะกล่าวเช่นนี้ ทำให้ข้าเสียใจยิ่งนัก”

สองแม่ลูกคู่นี้สะอึกสะอื้น ท่าทางราวกับถูกกลั่นแกล้ง

เนิ่นนานผ่านไป ฮูหยินผู้เฒ่าตบที่วางแขนอย่างรุนแรง “ดูท่า จวนโหวแห่งนี้จะมีเรื่องที่ข้ายังไม่รู้อีกเยอะแยะเลยทีเดียว”

หลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่กำลังก้มหน้าอยู่แย้มยิ้มที่มุมปาก ท่านย่าเกิดโทสะแล้ว นังเด็กสารเลวนั่นโดนดีแน่!

“อวิ๋นฮว๋า เจ้าบอกว่าเป็นซูเอ๋อร์ที่ใส่ร้ายเจ้าหรือ?”

“เจ้าค่ะท่านย่า”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 14 อวิ๋นฮว๋าถูกฟ้อง

 ตอนที่ 14 อวิ๋นฮว๋าถูกฟ้อง

“นี่อาจจะทำให้เจ็บเล็กน้อย” เสียงของนางอ่อนโยน การกระทำก็ระมัดระวังยิ่ง เฟิ่งหลิงนั่งให้อวิ๋นซูทายาอย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าเคลื่อนไหว

เฟิ่งฉีที่อยู่ด้านหลังประหลาดใจยิ่งนัก เจ้าเด็กคนนี้ก็มีเวลาที่ว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ด้วย เขามองอวิ๋นซูอีกครั้ง สตรีผู้นี้เป็นเทพเซียนจากแห่งใดกัน

สัมผัสอันเย็นเยียบแผ่ซ่านบนใบหน้า ความเจ็บปวดที่บาดลึกทุเลาลง ดวงตากลมโตราวจันทราของเฟิ่งหลิงพลันโค้งกลายเป็นจันทร์เสี้ยว “ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บเลยสักนิด! โอ๊ย…”

เพราะลำพองใจจึงไม่ระวังทำให้ปากแผลตึงปวดขึ้นอีกครั้ง

“คุณหนูเจ็ดเจ้าคะ บาดแผลนี้หากไม่ดูแลให้ดี ก็จะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ ภายในเจ็ดวันห้ามโดนน้ำ และให้ใช้ยารักษาแผลนี้ทาทุกวัน วันละสามครั้ง”

อวิ๋นซูมองเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักเช่นนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจ ดวงตาปรากฏแววอ่อนโยนอย่างมิอาจระงับ เฟิ่งหลิงมองจนตกตะลึง กะพริบตาพยักหน้าหงึกหงัก สตรีที่ช่วยนางเอาไว้ผู้นี้ ช่างงดงามจริงๆ! โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ไม่เหมือนกับดวงตาที่ผู้อื่นมองนาง ทำให้เฟิ่งหลิงเกิดความรู้สึกดีกับหลิ่วอวิ๋นซูได้ในพริบตา

นางคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงดึงสายตากลับมาแล้วหันจ้องไปยังหลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่กำลังตกใจอยู่ข้างๆ “เจ้าผลักข้าทำไม?!”