ตอนที่ 11 เทียบเชิญ
“เป็นไปไม่ได้ ท่านพ่อรักถนอมข้าเช่นนี้ จะต้องไม่ตอบตกลงแน่!” หลิ่วอวิ๋นฮว๋าย่อมเคยได้ยินมาว่าบุตรชายสาม บุตรภรรยาเอกของชางติ้งโหวร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก หลายปีมานี้มีเพียงไม่กี่คนที่เคยพบหน้าเขา ทั้งยังมีคนกล่าวว่าคุณชายสามผู้ได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมผู้นี้จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินอายุยี่สิบปี ชางติ้งโหวทำทุกกวิถีทางทว่าอาการป่วยของเขาก็ยังไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย คราวนี้ถึงกับต้องการให้สองตระกูลดองกันเพื่อให้คุณชายสามผู้นั้นสุขใจ
“ผู้คนต่างทราบว่าบิดาของเจ้าให้ความสำคัญแก่น้ำใจไมตรี ชางติ้งโหวมีบุญคุณกับบิดาของเจ้า ดังนั้นการแต่งงานนี้บิดาของเจ้าจึงมิอาจปฏิเสธ”
สีหน้าของหลิ่วอวิ๋นฮว๋าลนลานยิ่งนัก ไม่ นางไม่ต้องการแต่งให้กับถังยาผู้หนึ่งที่กล่าวไม่ได้ว่าตอนไหนนางจะกลายเป็นม่าย หากเป็นเช่นนั้นชีวิตนี้ของนางก็จบสิ้นแล้ว
เหลยซื่อเห็นว่านางหวาดกลัวเข้าจริงๆ จึงถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ที่รับตัวหลิ่วอวิ๋นซูกลับมา ก็เพื่อเตรียมการในเรื่องนี้”
หลิ่วอวิ๋นฮว๋าตกตะลึง “ความหมายของท่านแม่คือ ให้น้องหกแต่งออกไปแทนข้า? แต่ว่าหากชางติ้งโหวได้รับดวงชะตาของนาง จะยินยอมได้อย่างไรเจ้าคะ”
“หมอตำแยที่ทำคลอดให้อนุสามไม่ใช่ว่าไม่อยู่แล้วหรือ? จะมีผู้ใดล่วงรู้ดวงชะตาของนางกันเล่า ให้ดวงชะตาแก่พวกเขาไปมั่วๆ ก็พอ” ความจริงอีกประการที่เหลยซื่อยังไม่ได้บอก เหตุผลที่เลือกหลิ่วอวิ๋นซูออกมาท่ามกลางเหล่าบุตรีอนุภรรยาทั้งหลาย เป็นเพราะดวงชะตาของนางนั่นเอง
บุตรสาวบุตรชายทุกคนของอนุภรรยาต่างเป็นหินปูทางสู่ความรุ่งโรจน์ของชางหรงโหว หลิ่วอวิ๋นซูเดิมทีก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง รับนางกลับมาคราวนี้เพราะมีแผนที่จะใช้งาน เนื่องจากบุตรีอนุภรรยาคนอื่นๆ ล้วนมีค่ามากกว่านางทั้งสิ้น ตั้งแต่เด็กก็ตั้งใจอบรมสั่งสอน แม้จะสู้หลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่เป็นลูกภรรยาเอกไม่ได้ แต่ก็ใช้กำลังและสติปัญญาของชางหรงโหวไปมาก ส่วนหลิ่วอวิ๋นซูที่เติบโตในชนบทนั้นไม่เหมือนกัน ให้ตัวโชคร้ายที่อาจสร้างปัญหาแก่จวนโหวเช่นนางแต่งให้คุณชายสามที่ใกล้ตายผู้นั้น กลับเป็นการใช้คนไม่เหมาะสมเสียด้วยซ้ำ
หลิ่วอวิ๋นฮว๋าวางใจได้ในที่สุด เหลยซื่อไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนนาง “ใครจะแต่งออกไปล้วนไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าต้องไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง ดูแลตัวเองให้ดี รัชทายาทถึงวัยที่จะเลือกพระชายาแล้ว”
แววตาของหลิ่วอวิ๋นฮว๋าพลันสุกสกาว พระชายาแห่งองค์รัชทายาท ฟังแล้วช่างทำให้ผู้คนตื่นเต้นยิ่งนัก หากรัชทายาทได้ขึ้นครองบัลลังก์ นางก็จะได้เป็นฮองเฮา ยิ่งกว่านั้นรัชทายาทรูปงามเหนือสามัญ เป็นพระสวามีในอุดมคติของคุณหนูสูงศักดิ์ทุกคนในแคว้นเฉินอย่างแท้จริง
เหลยซื่อเห็นใบหน้าอันแดงระเรื่อของบุตรี รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้าง “พี่ชายใหญ่ของเจ้ากับรัชทายาทเป็นสหายที่ดีต่อกัน เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้ ถึงตอนนั้นก็ให้เขาพาเจ้าเข้าวัง สร้างความสนิทสนมกับรัชทายาทเสียก่อน เมื่อถึงวันคัดเลือกพระชายา ตำแหน่งพระชายาแห่งองค์รัชทายาทก็มิใช่ว่าอยู่ในกำมือเจ้าแล้วหรือ?”
คำกล่าวนี้ช่างเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ หลิ่วอวิ๋นฮว๋าในยามนี้จมดิ่งสู่โลกของตนเองไปแล้วโดยสิ้นเชิง
“ดังนั้นช่วงนี้อย่าได้ก่อเรื่อง แล้วก็อย่าเอาตัวไปติดเคราะห์ร้ายจากตัวโชคร้ายผู้นั้นเล่า”
“เจ้าค่ะ ลูกทราบแล้ว”
…
ณ ร้านยา
“หลงจู๊ ข้ามียาอยู่หลายห่อ ต้องการฝากขายที่ร้านของท่านเสียหน่อยขอรับ”
อวิ๋นซูที่สวมใส่ชุดบุรุษหยิบยาห่อเล็กสิบกว่าห่อออกมา หลงจู๊ร้านยาเหลือบตามอง “หือ…คุณชายน้อยดูคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างนะขอรับ”
“ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ข้าเคยมาซื้อเข็มเงินที่นี่ขอรับ”
“อา…ผู้ชราเช่นข้านึกออกแล้ว! แต่คุณชายน้อย ยานี่…”
“เป็นยารักษาแผลสูตรเฉพาะของบ้านข้าเอง ยาสิบกว่าห่อนี้ก็วางไว้ที่ร้านของหลงจู๊ก่อนเถิด หากมีผู้ป่วยประเภทแผลถลอกหรือแผลจากมีดเล็กๆ ก็แถมให้เขาไป”
หลงจู๊พิจารณาดูแล้ว เห็นว่าข้อเสนอนี้เหมือนจะไม่ทำให้ร้านยาของตนเสียหายอะไร เขาแกะห่อยาหนึ่งในนั้นออกมาดม อืม ล้วนเป็นสมุนไพรที่หาได้ทั่วไป
อวิ๋นซูยกยิ้ม “ผ่านไปหลายวันข้าน้อยจะมาดูเสียหน่อย หากผลตอบรับไม่เลว วันหน้าจะมาฝากขายที่ร้านของหลงจู๊อีกนะขอรับ แล้วก็แบ่งเงินกันสามต่อเจ็ดเป็นอย่างไรขอรับ?”
“ฮ่าๆ เป็นครั้งแรกที่ผู้ชราเช่นข้าพบเห็นการค้าเช่นนี้ ได้ วางไว้ที่นี่เถิด เพียงแต่ผู้ชราไม่อาจรับรองได้ว่าผลจะเป็นดั่งเช่นที่คุณชายน้อยวาดหวังไว้”
“เช่นนั้นก็ขอบคุณหลงจู๊ที่เหลือช่วยขอรับ”
อวิ๋นซูเพิ่งเดินจากไป ก็มีบุรุษผู้หนึ่งเข้ามาในร้าน
บุรุษหล่อเหลาผู้นั้นมองเงาร่างของอวิ๋นซู เป็นนาง? สตรีที่แต่งกายเป็นชายที่เขาพบวันนั้น
หลงจู๊กำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบห่อยารักษาแผล กระทั่งมีคนเข้ามาก็ยังไม่รู้สึกตัว
“สิ่งนี้คือ…”
“หวา เป็นคุณชายนี่เอง! เหตุใดวันนี้จึงได้มาอีกแล้วขอรับ? ที่นี่ไม่มีสมุนไพรที่คุณชายต้องการแล้ว!”
คุณชายรูปงามหยิบยารักษาแผลขึ้นมาดูตามใจห่อหนึ่ง “นี่เป็นยาที่คุณชายเมื่อครู่นี้ฝากขายกับทางร้าน แต่ตอนนี้เป็นของแถม หากคุณชายสนใจ ก็หยิบกลับไปลองดูสักห่อเถิดขอรับ”
“ขอบคุณหลงจู๊มาก”
เมื่ออวิ๋นซูกลับมาถึงจวนโหว อวี้เอ๋อร์ก็รีบนำชุดกระโปรงยาวตัวใหม่ออกมาต้อนรับ “คุณหนูเจ้าคะ แม่นมจากเรือนฮูหยินผู้เฒ่าเพิ่งมาเมื่อครู่ บอกว่าให้คุณหนูไปที่เรือนเจ้าค่ะ”
ตอนนี้หรือ? ตอนเช้ามิใช่เพิ่งจะคัดตำราเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่าไปหรอกหรือ? อวิ๋นซูพยักหน้าเล็กน้อย
โถงด้านนอกของเรือนฮูหยินผู้เฒ่า สตรีสวมใส่ชุดกระโปรงปักลายสีม่วงเยื้องย่างมาช้าๆ สีอันสดใสช่วยขับเน้นใบหน้าที่งดงามของนางให้งามขึ้นอีกหลายส่วน
เหลยซื่อที่เพิ่งออกมาจากห้องโถงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แทบจะจำอวิ๋นซูไม่ได้
“ท่านแม่”
“ชุดใหม่ของเจ้า ช่างงามจริงๆ” นี่เป็นผ้าอันล้ำค่าที่ท่านโหวนำมาจากตะวันตกมิใช่หรือ? บุตรีของนางเองยังไม่เคยได้รับ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับนำไปตัดชุดให้นังเด็กนี่
อวิ๋นซูสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนถึงแววไม่พอใจที่ปรากฏในสายตาของเหลยซื่อ นางเพียงยกยิ้มบาง ด้านในมีเสียงของฮูหยินผู้เฒ่าดังแว่วออกมา
“ซูเอ๋อร์ เจ้ามาแล้วหรือ?”
คำเรียกขานอันสนิทชิดเชื้อนี้ทำให้เหลยซื่อพลันหน้าเปลี่ยนสี ในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วัน ลูกอนุภรรยาผู้นี้ถึงกับล่อลวงให้ฮูหยินผู้เฒ่าเปรมปรีดิ์ได้ถึงเพียงนี้?
ยามเมื่อสตรีงามพิลาสเยื้องย่างเข้าสู่ห้องโถง ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าพลันเปล่งประกาย ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ “ดี ดียิ่งนัก มีเสน่ห์ของอนุสามเมื่อปีนั้นอยู่จริงๆ”
มารดาผู้ให้กำเนิดของหลิ่วอวิ๋นซูยามนั้นเป็นหญิงงามผู้มีชื่อเสียงในเจียงหนาน ดวงหน้าของนางย่อมงดงามเป็นเอก
“ท่านย่า”
อวิ๋นซูยืนอยู่ข้างๆ อย่างถ่อมตัว ในใจคิดว่าที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกนางมาในครานี้ เกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับเหลยซื่อ
“ซูเอ๋อร์ เมื่อครู่นี้คุณหนูเจ็ดจากจวนชางติ้งโหวส่งเทียบเชิญมา เชิญเจ้ากับพี่สาวของเจ้าไปเล่นด้วยกันที่จวนของนางในวันพรุ่งนี้”
คุณหนูเจ็ดของชางติ้งโหว? เชิญนางกับหลิ่วอวิ๋นฮว๋า? ฮูหยินผู้เฒ่ามีแผนอะไรกันแน่
“คุณหนูเจ็ดคนนี้เป็นดั่งไข่มุกในมือของชางติ้งโหว เจ้าต้องเล่นเป็นเพื่อนนางอย่างระมัดระวัง หากสามารถสนิทสมกับนางได้ย่อมดีที่สุด คำของย่า เจ้าฟังเข้าใจชัดเจนแล้วหรือไม่?”
ฮูหยินผู้เฒ่าย่อมมีแผนของตัวเอง เพียงแต่สำหรับอวิ๋นซูแล้วก็นับว่ามีประโยชน์
“เจ้าค่ะ ซูเอ๋อร์ทราบแล้วเจ้าค่ะ”
“เลือกสวมชุดดีๆ เสียหน่อย เจ้าเป็นคุณหนูแห่งจวนชางหรงโหวของพวกเรา” ความหมายของนางคือทุกคำพูด ทุกการกระทำของอวิ๋นซูล้วนเกี่ยวพันถึงหน้าตาของชางหรงโหว ดังนั้นจึงไม่อาจสวมชุดตัวเก่า เสื้อผ้าโทรมๆ ที่จะทำให้เกิดคำครหาได้
“เจ้าค่ะ”
อีกด้านหนึ่ง
“ท่านแม่ ท่านย่าต้องการให้เจ้าเด็กนั่นไปกับข้าหรือ? นี่มันเรื่องอะไรกัน!” หลิ่วอวิ๋นฮว๋าไม่พอใจยิ่งนักที่ฮูหยินผู้เฒ่าตัดสินใจเช่นนี้ นางทราบดีว่างานชมดอกไม้พรุ่งนี้ คนที่ไปล้วนเป็นบุตรีของภรรยาเอก ข้างกายนางมีลูกอนุภรรยาตามไปด้วยจะดูได้ที่ไหนกัน นางต้องถูกผู้คนเหยียดหยามเป็นแน่!
“อวิ๋นฮว๋า สิ่งที่แม่เคยพูดไปเจ้าลืมไปแล้วหรือ!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น