หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 18 ปลาติดเบ็ด

 

ตอนที่ 18 ปลาติดเบ็ด

เมื่ออวี้เอ๋อร์กลับมาด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย ก็พบว่าชุ่ยเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกายอวิ๋นซูมีใบหน้าขาวซีด

“ไปเถิด ไปห้องอาหารนำสำรับมาเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ชุ่ยเอ๋อร์ปิดประตูห้องด้วยใจเต้นแรง นางคิดว่าคำพูดเหล่านั้นของคุณหนูจะได้ใช้ประโยชน์เร็ววันนี้ แม้จะหวาดกลัวแต่เมื่อคิดว่าตนเองสามารถไปจากจวนโหวที่น่ากลัวแห่งนี้ได้ นางก็กัดฟันแน่น ทำท่าราวกับสงบเยือกเย็นเดินมุ่งไปยังทิศทางของห้องอาหาร

เมื่อถึงหัวมุมจู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นออกมาปิดปากนางอย่างแรง ชุ่ยเอ๋อร์พลันเบิกตากว้างและดิ้นสุดแรง “หากยังอยากมีชีวิตอยู่ก็เงียบซะ ประเดี๋ยวจะมีรางวัลให้เจ้า”

เมื่อกล่าวคำนี้ออกมา ชุ่ยเอ๋อร์ก็ปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟัง ข้ารับใช้ผู้นั้นรีบยัดเงินก้อนหนึ่งในมือนาง

“นี่เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อย ตามข้าไปเงียบๆ เดี๋ยวจะได้มากกว่านี้”

บนใบหน้าของชุ่ยเอ๋อร์ปรากฏความลังเลชั่วครู่ แล้วจึงเก็บก้อนเงินไว้พลางพยักหน้า

ในขณะที่ข้ารับใช้หมุนกาย ใบหน้าก็ปรากฏแววเหยียดหยาม พาชุ่ยเอ๋อร์เดินเลี้ยวไปยังเขตจวนแห่งหนึ่งอย่างระมัดระวัง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

 

ตอนที่ 17 ใครวางยาพิษ

น้ำชายกออกมาแล้ว อวิ๋นซูมองขนมชบาเกล็ดหิมะขาวนวลอ่อนนุ่มที่ถูกผลักมาตรงหน้าของตนอย่างเชื่องช้า

อนุห้าสงสัย “หรือลูกหกชอบพายผลไม้นี้? สองสิ่งนี้เป็นขนมที่ข้าชอบทานที่สุดเชียว”

เป็นนางที่ทำเองหรือไม่? ขนมสองชิ้นที่นางเสนอให้เป็นขนมที่มีพิษ อวิ๋นซูใคร่ครวญในใจ “พายผลไม้นั่นสีสันสดใส เช่นนั้นซูเอ๋อร์จะทานขนมชิ้นนี้ น่าเสียดายที่อวิ๋นซูมิกล้าลิ้มลองรสชาติดอกชบาในขนม ขนมชบาเกล็ดหิมะนี้ให้อี๋เหนียงทานเถิดเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง คนส่วนใหญ่ก็ไม่ชอบรสชาติดอกชบาอย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ” อนุห้าหยิบขนมชิ้นนั้นขึ้นมาพลางแย้มยิ้มให้อวิ๋นซู เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบพายผลไม้ขึ้นมา นางจึงก้มหน้าลงยกขนมดอกชบาขึ้นแล้วอ้าปากช้าๆ

สายตาของอวิ๋นซูสั่นไหว รีบยื่นมือไปปัดขนมชบาหิมะในมือของอนุห้าจนตกพื้น “ลูกหก นี่เจ้า…”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 16 การมาเยือนของอนุห้า

 

ตอนที่ 16 การมาเยือนของอนุห้า

ภายในร้านยา เมื่อหลงจู๊เงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับผู้เยาว์รูปงามเดินเข้าประตูมา ใบหน้าของเขาพลันยินดี “คุณชาย ท่านมาแล้ว!”

อวิ๋นซูมองอาการของเขา แล้วมองปราดไปบนโต๊ะที่สะอาดสะอ้าน “หลงจู๊ ยาแจกไปหมดแล้วหรือขอรับ?”

“ยาของคุณชายประสิทธิภาพดียิ่ง! มีลูกค้าไม่น้อยชมว่ายาให้ผลดีมาก พวกเขายอมจ่ายเงินมากขึ้นเพื่อซื้อยารักษาแผลนี้ ทั้งยังมีสกุลใหญ่สกุลหนึ่งสั่งจองเป็นจำนวนมาก เกรงว่ายาที่คุณชายมีจะไม่พอเสียแล้วขอรับ!”

หลงจู๊ประหลาดใจยิ่งนัก เมื่อแรกเริ่มเขาคิดว่ายารักษาแผลไม่รู้ที่มาที่ไปนี้จะไม่มีผู้ใดต้องการ แต่คิดไม่ถึงว่าลูกค้าทั้งหลายพอได้ยินว่าไม่คิดเงิน ต่างก็หยิบกลับไปกันหลายห่อ ผลลัพธ์ช่างทำให้เขาทั้งยินดีทั้งตกตะลึง ทุกคนต่างกล่าวชมไม่ขาดปาก และยังต้องการนำกลับไปมากขึ้น

อวิ๋นซูแย้มยิ้ม “ตอนนี้ข้าไม่มีของอยู่ ผ่านไปอีกหลายวันจะให้คนนำมาส่ง ถึงตอนนั้นค่อยกำหนดราคากับหลงจู๊อีกที”

“ดี ดียิ่ง! ใช่แล้วคุณชาย มีลูกค้าท่านหนึ่งถามว่าคุณชายยังมียารักษาแผลแบบอื่นอีกหรือไม่? เช่นพวกยาสำหรับใช้กับม้า?”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 15 รางวัลและการลงโทษแยกแยะชัดเจน

 เหลยซื่อตกตะลึง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาพิจารณาของฮูหยินผู้เฒ่า

“ท่านแม่ เมื่อวานเป็นอวิ๋นซูที่ผลักคุณหนูเจ็ดล้ม ไม่นึกว่านางกลับกล้าโกหกออกไปว่าเป็นอิ๋นฮว๋าที่ลงมือเหี้ยมโหด เพราะต้องการให้ผู้คนเข้าใจอวิ๋นฮว๋าผิด ท่านแม่ต้องไม่ฟังความเพียงด้านเดียวนะเจ้าคะ!”

เหลยซื่อดึงแขนเสื้อของหลิ่วอวิ๋นฮว๋าทำให้นางพลันได้สติ “ท่านย่าเจ้าคะ อวิ๋นฮว๋าไม่คิดเลยว่าน้องหกจะกล่าวเช่นนี้ ทำให้ข้าเสียใจยิ่งนัก”

สองแม่ลูกคู่นี้สะอึกสะอื้น ท่าทางราวกับถูกกลั่นแกล้ง

เนิ่นนานผ่านไป ฮูหยินผู้เฒ่าตบที่วางแขนอย่างรุนแรง “ดูท่า จวนโหวแห่งนี้จะมีเรื่องที่ข้ายังไม่รู้อีกเยอะแยะเลยทีเดียว”

หลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่กำลังก้มหน้าอยู่แย้มยิ้มที่มุมปาก ท่านย่าเกิดโทสะแล้ว นังเด็กสารเลวนั่นโดนดีแน่!

“อวิ๋นฮว๋า เจ้าบอกว่าเป็นซูเอ๋อร์ที่ใส่ร้ายเจ้าหรือ?”

“เจ้าค่ะท่านย่า”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 14 อวิ๋นฮว๋าถูกฟ้อง

 ตอนที่ 14 อวิ๋นฮว๋าถูกฟ้อง

“นี่อาจจะทำให้เจ็บเล็กน้อย” เสียงของนางอ่อนโยน การกระทำก็ระมัดระวังยิ่ง เฟิ่งหลิงนั่งให้อวิ๋นซูทายาอย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าเคลื่อนไหว

เฟิ่งฉีที่อยู่ด้านหลังประหลาดใจยิ่งนัก เจ้าเด็กคนนี้ก็มีเวลาที่ว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ด้วย เขามองอวิ๋นซูอีกครั้ง สตรีผู้นี้เป็นเทพเซียนจากแห่งใดกัน

สัมผัสอันเย็นเยียบแผ่ซ่านบนใบหน้า ความเจ็บปวดที่บาดลึกทุเลาลง ดวงตากลมโตราวจันทราของเฟิ่งหลิงพลันโค้งกลายเป็นจันทร์เสี้ยว “ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บเลยสักนิด! โอ๊ย…”

เพราะลำพองใจจึงไม่ระวังทำให้ปากแผลตึงปวดขึ้นอีกครั้ง

“คุณหนูเจ็ดเจ้าคะ บาดแผลนี้หากไม่ดูแลให้ดี ก็จะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ ภายในเจ็ดวันห้ามโดนน้ำ และให้ใช้ยารักษาแผลนี้ทาทุกวัน วันละสามครั้ง”

อวิ๋นซูมองเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักเช่นนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจ ดวงตาปรากฏแววอ่อนโยนอย่างมิอาจระงับ เฟิ่งหลิงมองจนตกตะลึง กะพริบตาพยักหน้าหงึกหงัก สตรีที่ช่วยนางเอาไว้ผู้นี้ ช่างงดงามจริงๆ! โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ไม่เหมือนกับดวงตาที่ผู้อื่นมองนาง ทำให้เฟิ่งหลิงเกิดความรู้สึกดีกับหลิ่วอวิ๋นซูได้ในพริบตา

นางคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงดึงสายตากลับมาแล้วหันจ้องไปยังหลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่กำลังตกใจอยู่ข้างๆ “เจ้าผลักข้าทำไม?!”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 13 คุณหนูเจ็ดได้รับบาดเจ็บ

 ตอนที่ 13 คุณหนูเจ็ดได้รับบาดเจ็บ

หลายคนในบริเวณนั้นเห็นว่าหลิ่วอวิ๋นฮว๋าใจกว้างอ่อนโยนเช่นนี้ คำชมเชยพลันดังขึ้นไม่ขาดสาย

อวิ๋นซูย่อมไม่มองข้ามประกายในดวงตาของนาง นางแย้มยิ้มบางเบาแล้วเดินตามไป

“น้องหก เรื่องมันเป็นเช่นนี้ คุณหนูเจ็ดเชิญพวกเราไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง นางอยากเป็นสหายกับพวกเรา ข้าเห็นว่าตั้งแต่เจ้ากลับมายังเมืองหลวงก็ไม่มีสหายที่ไหน ได้ยินมาว่าคุณหนูเจ็ดเข้าอกเข้าใจผู้อื่น หากเจ้าได้เป็นเพื่อนกับนาง เชื่อว่าอนาคตในวันหน้าจะต้องไปได้ด้วยดีแน่นอน”

เป็นเพื่อนกับคุณหนูเจ็ดก็สามารถมีอนาคตที่ดีได้อย่างนั้นหรือ? หลิ่วอวิ๋นฮว๋าช่างเห็นตนเป็นเด็กไม่ประสีประสาเสียจริง อวิ๋นซูยิ้ม “เจ้าค่ะ ท่านพี่”

ณ ภูเขาจำลองบริเวณทะเลสาบ ท่ามกลางพุ่มดอกไม้ เงาร่างในชุดสีแดงชาดดูโด่ดเด่นเป็นพิเศษ หลิ่วอวิ๋นฮว๋ารู้สึกประหลาดใจ เหตุใดข้างกายคุณหนูเจ็ดจึงไม่มีบ่าวรับใช้อยู่เลย?

“คุณหนูเจ็ด…”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 12 การเชื้อเชิญของคุณหนูเจ็ด

 ตอนที่ 12 การเชื้อเชิญของคุณหนูเจ็ด

หลิ่วอวิ๋นฮว๋าขมวดคิ้วน้อยๆ นางมักจะรู้สึกอึดอัดเมื่อยืนอยู่กับตัวโชคร้ายผู้นั้น

“หรือคิดว่าแม่จะให้เด็กคนนั้นแย่งตำแหน่งเจ้าหรืออย่างไร? แม่ย่อมมีแผนการจึงได้หารือกับฮูหยินผู้เฒ่าเช่นนี้”

อะไรกัน ที่แท้นี่คือความคิดของท่านแม่? นางไม่เข้าใจจริงๆ

“พรุ่งนี้ก็ให้เจ้าทำความรู้จักกับผู้คนเสียให้มาก อีกอย่างให้นังเด็กนั่นแสดงตัวให้ผู้คนคุ้นหน้าคุ้นตาเสียหน่อย นางจะต้องแต่งเข้าจวนชางติ้งโหวแทนเจ้า ดังนั้นงานนี้จึงต้องพานางไปด้วย!”

อวิ๋นฮว๋าสูดลมหายใจลึก เหลยซื่อจึงปลอบใจนาง “สวมชุดกระโปรงผ้าไหมลายดอกโบตั๋นสีชมพูที่แม่ให้เจ้าไปเมื่อหลายวันก่อน ได้ยินว่าคุณหนูเจ็ดผู้เป็นดั่งไข่มุกในมือของชางติ้งโหวผู้นั้นเกเรมาก เจ้าก็อยู่ให้ห่างนางเสียหน่อย ปล่อยให้นังเด็กนั่นคลุกอยู่กับน้ำโคลนไปเถิด!”

“อวิ๋นฮว๋าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนี้เจือไปด้วยความไม่ค่อยเต็มใจนัก

วันต่อมา