หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 25 วิชาเก่านำมาใช้ใหม่

 

ตอนที่ 25 วิชาเก่านำมาใช้ใหม่

เฟิ่งอวี่ที่อยู่บนหลังม้าพลันตกตะลึง หลิ่วอวิ๋นเฟิงกระอักกระอ่วนเป็นที่สุด “อวิ๋นฮว๋า ท่านผู้นี้คือคุณชายใหญ่แห่งจวนชางติ้งโหว”

อะไรนะ? เหลยซื่ออ้าปากค้างด้วยความตกใจ ส่วนหลิ่วอวิ๋นฮว๋าพลันแข็งค้าง บุรุษรูปงามผู้นี้ไม่ใช่องค์รัชทายาทเหรือ? ทันใดนั้นใบหน้าของนางพลันแดงก่ำ รอยยิ้มก็แข็งทื่อ แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี “…เป็น คุณชายใหญ่?”

ตอนนี้ทั้งสองไม่มีเวลามาสนใจความอึดอัดของสตรีผู้นี้แล้ว “ท่านแม่ขอรับ เห็นองค์รัชทายาทหรือไม่?”

“พระองค์ไม่ได้อยู่กับลูกหรือ?” เหลยซื่อแอบรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ นางเพิ่งจะพบว่าบนร่างของหลิ่วอวิ๋นเฟิงและเฟิ่งอวี่เต็มไปด้วยรอยเลือด “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?!”

“องค์รัชทายาทถูกหมีน้ำตาลทำร้ายจนบาดเจ็บ น้องสี่ของข้าพาพระองค์ออกมาก่อนแล้วขอรับ” เฟิ่งอวี่อธิบาย เขามองไปยังกระโจมที่ถูกเปิดค้างไว้ ด้านในมีของระเกะระกะ ดูท่าทางน้องสี่จะหายาไม่เจอ จึงพาองค์รัชทายาทไปที่อื่นแล้ว

“คุณชายสี่คงจะพารัชทายาทไปที่วัดเทียนฝูแล้ว!” หลิ่วอวิ๋นเฟิ่งสะบัดแส้ เขาเองก็ไม่มีเวลามาสนใจสองมารดาและน้องสาวแล้ว พริบตาก็หายไปจากสายตาของพวกนางพร้อมเฟิ่งอวี่

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 24 อวิ๋นซูทำการรักษา

 

ตอนที่ 24 อวิ๋นซูทำการรักษา

หมีน้ำตาลตัวนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจม้าที่บาดเจ็บเลย มันใช้อุ้งมือตะปบไปยังตงฟางซวี่ที่ล้มอยู่ด้านข้าง

สายตาของบุรุษผู้นั้นพลันตกตะลึง ในช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตายจึงได้วิ่งไปที่ม้าเพื่อหลบอุ้งมืออันใหญ่โตของหมี เขาได้ยินเสียงบางสิ่งฉีกขาด แขนถูกกรงเล็บตะปบจนเกิดเป็นรอยเลือดสีแดงสดสามรอย เนื้อหนังเปิดออกจนน่ากลัว

“ฝ่าบาท!” ทั้งสามคนใจสั่นสะท้าน

หลิ่วอวิ๋นเฟิงง้างธนูในมือเล็งไปยังหัวใจของหมีน้ำตาล เมื่อยิงออกไปแล้ว ธนูยาวกลับปักเข้าที่ผิวหนังอันหยาบหนาก่อนจะร่วงลงสู่พื้น

“น้องสี่ รีบไปพารัชทายาทออกมาเร็ว!”

เฟิ่งอวี่ตะโกนบอกเฟิ่งฉีที่อยู่ใกล้รัชทายาทที่สุด แต่กลิ่นเลือดอันเข้มข้นจากบาดแผลทำให้หมีไม่ยอมปล่อยเหยื่อไป

“สมควรตาย! หนังมันหนาเกินไป!”

ยิงธนูอีกดอกหนึ่งออกไป ทั้งสองพยายามดึงความสนใจ ทั้งยังเริ่มคำรามเลียนแบบเสียงของสัตว์ป่า

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 22 รัชทายาทแห่งแคว้นเฉิน

 

ตอนที่ 22 รัชทายาทแห่งแคว้นเฉิน

อวิ๋นซูไม่มีเวลาคิดอะไรให้มากความ “ทางโน้นเจ้าค่ะ!” นางรีบพาบุรุษที่มีท่าทีค่อนข้างแปลกประหลาดผู้นั้นมุ่งตรงไปยังทิศทางของเฟิ่งหลิง

ทว่าตอนที่พวกเขามาถึง บนพื้นกลับมีเพียงหมาในสองตัวนอนสิ้นชีพอยู่ ส่วนบุรุษนั่งอยู่ที่พื้นหญ้ากำลังใช้แถบผ้าพันข้อมือที่ได้รับบาดเจ็บของตน

“พี่สาม ท่านบาดเจ็บหรือ?!” หรือตนเองจะคาดหวังกับพี่สามของตนสูงเกินไป ก็แค่หมาในสองตัวเท่านั้น

เฟิ่งหลิงไม่มองสายตาเหลือเชื่อของคุณชายสี่เลยแม้แต่น้อย สายตากลับตกอยู่บนใบหน้าเล็กๆ ที่ดูเป็นกังวลของสตรีข้างกาย ครู่หนึ่งจึงยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อย

ชั่วขณะที่อวิ๋นซูเห็นเขาปลอดภัยไร้อันตราย ใจก็พลันโล่งอก นางหอบหายใจเล็กน้อย ก้มลงหยิบสมุนไพรออกมาจากตะกร้าไผ่ใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยวครู่หนึ่ง จากนั้นจึงโปะลงไปบนข้อมือของเขา

คนเป็นหมอมักมีจิตใจของบิดามารดา นางไม่รู้สึกว่าการกระทำของตนจะมีอะไรไม่เหมาะสม ทว่าบุรุษทั้งสองกลับตกตะลึงเล็กน้อย

พันแผลที่ข้อมือของเขาอย่างชำนาญจนเสร็จ อวิ๋นซูจึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ขอบคุณคุณชายสามที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ แผลข่วนนี้แม้จะไม่รุนแรง แต่ภายในสามวันหากไม่ถูกน้ำจะดีที่สุด ท่านยังมีแผลถูกกัดที่ใดอีกหรือไม่เจ้าคะ?”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 23 รัชทายาทได้รับบาดเจ็บ

 

ตอนที่ 23 รัชทายาทได้รับบาดเจ็บ

ดวงหน้าอันน่ารักพลันก้มต่ำลง พยายามยิ้มแย้มจนดูเก้ๆ กังๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนชางติ้งโหวถอนใจเบาๆ วางถ้วยชาในมือลง “หลิงเอ๋อร์…”

เมื่อคิดจะเปิดปากพูด เฟิ่งหลิงก็ก้าวไปข้างนอกหนึ่งก้าว “ท่านย่าเจ้าคะ หลิงเอ๋อร์ถีบประตูผิดบานแล้วเจ้าค่ะ…”

เด็กคนนี้นี่ ยังไม่รู้อีกหรือว่าตนเองผิดที่ตรงไหน? ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าพลันมืดครึ้ม เสียงเจือแววขบขันเสียงหนึ่งดังขึ้น “หลิงเอ๋อร์ทำผิดอีกแล้วหรือ?”

“พี่สาม!” เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้าไปอย่างออดอ้อน

คุณหนูเฟิ่งหลิงไม่สนใจท่านย่าที่กำลังมีโทสะ พริบตาเดียวก็วิ่งเข้าไปฝังตัวเองกับร่างกายของคุณชายเฟิ่งหลิง

“อะแฮ่ม หลิงเอ๋อร์ยังไม่รีบลงมาอีก พี่สามของเจ้าร่างกายยังไม่สู้ดีนัก!”

เป็นเช่นนั้นจริงๆ คุณชายเฟิ่งหลิงไอออกมาอย่างแรง จูงดรุณีน้อยที่มุ่ยปากอยู่เข้าไปในห้อง

“หลิงเอ๋อร์ รีบดื่มชาเร็วเข้า…” ฮูหยินผู้เฒ่าตื่นตระหนกยิ่งนัก จ้องมองไปยังคุณหนูเฟิ่งหลิงด้วยสายตาเอาเรื่อง อีกฝ่ายรีบไปแอบข้างหลังพี่สามของนาง

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 21 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

 

ตอนที่ 21 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

คนของจวนชางหรงโหวจะมาอย่างนั้นหรือ? เฟิ่งหลิงมองภูเขาเขียวชอุ่มและเมฆหมอกตรงหน้า ในหัวพลันปรากฏภาพใบหน้าสุขุมเยือกเย็นขึ้น เขายิ้มเยาะตนเอง เหตุใดจึงคิดถึงคนผู้นั้นได้เล่า

จู่ๆ มีมือคู่หนึ่งตีลงบนไหล่อย่างแรง เฟิ่งหลิงไม่สนใจ ค่อยๆ หันไปมองบุรุษผู้มีสีหน้าท่าทางหมดสนุก อีกฝ่ายสบถออกมาครั้งหนึ่ง “พี่สามไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาเลยหรือ? ข้าอุตส่าห์เตรียมรับการโจมตีแล้วแท้ๆ”

เฟิ่งฉีเก็บมือลง ยังคิดไปว่าตนเองลงมือกะทันหัน พี่สามจะหันมาชกเขาสักหมัดเสียอีก

“เพราะเจ้าไม่มีจิตสังหารไงเล่า น้องสี่ เจ้าว่างมากหรือ?”

“พี่สาม ที่นี่ไม่มีผู้อื่นอยู่ ท่านย่าก็ยังพักผ่อนอยู่ในห้อง ต่อหน้าข้าท่านไม่ต้องทำท่าทางป่วยออดๆ แอดๆ ได้หรือไม่ เห็นแล้วข้าอึดอัดนัก”

น้องสี่ปากก็บอกว่าน้องเจ็ดดื้อรั้น แต่ในสายตาของเขา ทั้งสองช่างเหมือนกันยิ่งนัก “ยังดีที่น้องเจ็ดไม่มา มิฉะนั้น…”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 20 ไปวัดเทียนฝู

 

ตอนที่ 20 ไปวัดเทียนฝู

ฮูหยินผู้เฒ่าที่เผชิญหน้ากับเหลยซื่อและหลิ่วอวิ๋นฮว๋ายังคงมองพวกนางด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“อืม เช่นนั้นก็ให้คนไปเก็บกวาดเรือนของเขาเสียหน่อย”

เหลยซื่อยิ้มเชิงขออภัย “เพียงแต่คุณชายใหญ่ส่งจดหมายมาว่าต้องพักที่วัดเทียนฝูกับองค์รัชทายาทสักหลายวัน เรื่องนี้มีคนทราบไม่มาก”

ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็เงยหน้ามองหลิ่วอวิ๋นฮว๋าครู่หนึ่ง ท่านโหวกับนางเคยหารือกันแล้วเรื่องที่ต้องการให้อวิ๋นฮว๋าเข้าวัง บุตรีภรรยาเอกผู้นี้แม้จะยังไม่ค่อยได้ความ แต่อย่างไรจวนโหวของพวกเขาก็ลงทุนลงแรงสั่งสอนไปมาก “อืม ช่วงนี้จวนโหวเกิดเรื่องมากมาย ไปวัดเทียนฝูจุดธูปไหว้พระเสียหน่อยก็ดี ท่านเจ้าอาวาสมีไมตรีต่อข้าอยู่บ้าง ควรจะพักกันอีกสักหลายวันหน่อย”

ใบหน้าของเหลยซื่อฉายแววยินดี ส่งสายตาบอกใบ้ให้หลิ่วอวิ๋นฮว๋า

“ท่านย่าเจ้าคะ อวิ๋นฮว๋าทราบว่าตนทำผิดไปแล้ว ท่านย่าได้โปรดให้อภัยอวิ๋นฮว๋าเถิดเจ้าค่ะ วันหน้าหลานจะกตัญญูต่อท่านย่าอย่างดีที่สุด”

เมื่อเห็นท่าทางสงบสุขุมของนาง ก็รู้สึกว่าการกักบริเวณสองวันก็นับว่ามีผลอยู่บ้าง

“มีพวกเจ้าไปกันเพียงสองคนดูไม่ค่อยเหมาะสมนัก ข้าเองก็จะไปด้วย จะได้ถือโอกาสสนทนาธรรมกับท่านเจ้าอาวาส”

หมอพิษชั่นหนึ่ง ตอนที่ 19 ความจริงของเรื่องราว

 

ตอนที่ 19 ความจริงของเรื่องราว

ยามค่ำคืน เงาร่างหนึ่งมาที่เรือนไผ่อย่างลับๆ

“ท่านแม่ห้าเจ้าคะ มีผู้ใดเห็นหรือไม่” อวิ๋นซูมองสตรีที่ยามนี้สวมชุดคลุมสีดำพลางกล่าวถามเสียงเบา

อนุห้ายกยิ้มประดักประเดิด “เรือนไผ่แห่งนี้มีถนนเล็กๆ สายหนึ่งที่หลายคนไม่รู้ ข้ามาจากเส้นทางนั้น” ในจวนโหวมีเพียงนางที่เคยอาศัยอยู่ในเรือนไผ่ กระทั่งเหลยซื่อก็ไม่รู้จักถนนสายนั้น ในคืนที่ไม่มีแสงจันทร์ทั้งยังลมพัดแรงเช่นนี้ เกรงว่าจะถูกผู้คนพบเห็นได้ยากนัก

“ลูกหกคงรู้แล้วกระมังว่าใครเป็นผู้วางยา” มิฉะนั้นเหตุใดจึงให้ตนมาหาดึกดื่นเพียงนี้

อวิ๋นซูส่ายหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มบางเบา มองไปยังอนุห้าตรงหน้าอย่างสงบ

อีกฝ่ายตกตะลึง “หากลูกหกมีสิ่งใดต้องการทราบ ข้าจะต้องบอกเจ้าทุกอย่างแน่นอน ครานี้หากไม่ใช่เพราะลูกหกเชื่อในตัวข้า เกรงว่าข้าคงหลงกลฮูหยินใหญ่ไปแล้ว”

“เรื่องนี้อาจไม่ใช่ท่านแม่ที่เป็นผู้กระทำเจ้าค่ะ” แม้จะไม่ยินยอม ทว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ต่อหน้าผู้อื่นนางยังต้องเรียกภรรยาเอกท่านโหวว่าแม่

อนุห้าคิดจะถามอะไรบางอย่าง แต่อวิ๋นซูกลับตัดบท ในตอนที่ยังไม่มีหลักฐานนางยังไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก เพียงหวังว่าจะสามารถเตือนสติอนุห้าได้ มิใช่ปักใจเชื่อว่าเป็นเหลยซื่อแล้วเลิกจับตามองผู้อื่น